Różne odsłony herbaty cz. 8 – Baihao Yinzhen

Ostatnie trzy wpisy z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” były poświęcone trzem zielonym herbatom. Dzisiejszy wpis będzie małą odmianą, bo jego głównym tematem będzie pewna biała herbata, a konkretniej Baihao Yinzhen 🙂

Baihao Yinzhen (zwana również White Hair Silver Needle lub po prostu Silver Needle) to rzadka i bardzo ceniona, a przez to najdroższa odmiana białej herbaty. Nazwa „Baihao Yinzhen” oznacza po chińsku „srebrną igłę lub srebrne igły pokryte białym puszkiem” i nawiązuje do wyglądu herbaty. Przy okazji nazwy tej herbaty taka drobna uwaga – w dalszej części tego wpisu pozwolę sobie na pewną niekonsekwencję w stosunku do wpisu o innej białej herbacie, a konkretniej Pai Mu Tan, używając drugiej podanej przeze mnie angielskiej nazwy zamiast chińskiej, bo tak będzie mi łatwiej i wygodniej 😉

Proces produkcji Silver Needle jest bardzo podobny do metody wytwarzania Pai Mu Tan pod trzema względami. Po pierwsze, oryginalną herbatę Silver Needle wytwarza się na niewielką skalę wyłącznie w chińskiej prowincji Fujian. Po drugie, produkuje się ją z odmian krzewów herbacianych zwanych Dai Bai. Po trzecie, herbata Silver Needle przechodzi przez takie same procesy produkcji, jak Pai Mu Tan. Jedyne, co ją tak naprawdę odróżnia od tej herbaty, to to, że w skład Silver Needle wchodzą wyłącznie najmłodsze i nierozwinięte jeszcze pączki (zwane white tips), a nie tak, jak w przypadku Pai Mu Tan – jeden taki pączek wraz z dwoma listkami. Ostatecznie herbata Silver Needle ma postać zielonkawo-szarych cienkich igiełek pokrytych srebrno-białym meszkiem. Wygląda ona następująco:

Silver Needle - listki

Warto wiedzieć, że obecność wyłącznie pączków w składzie tej herbaty sprawia, że Silver Needle posiada najwięcej właściwości zdrowotnych typowych dla białych herbat.

Napar z herbaty Silver Needle ma delikatny beżowawo-złotawy kolor. Przedstawia się on następująco:

Silver Needle - napar

Aromat naparu z tej herbaty jest lekko kwiatowy. W smaku jest orzeźwiający i bardzo subtelny, z wyraźną nutą kwiatowej słodyczy. Uważam, że Silver Needle jest kwintesencją białej herbaty właśnie ze względu na niezwykłą delikatność jej smaku 😉

Jeżeli chodzi o przyrządzanie herbaty Silver Needle, to najlepiej jest zalać ją wodą o temperaturze ok. 85 stopni Celsjusza i parzyć przez ok. 2 minuty.  Moim zdaniem tak przygotowana herbata jest najlepsza i najdelikatniejsza, a dłuższe jej parzenie sprawia, że staje się nieprzyjemnie mocna. Warto wiedzieć, że Silver Needle można zaparzać wielokrotnie, nawet do dziewięciu razy.

Silver Needle to wyjątkowa biała herbata, której picie jest niezwykle przyjemnym doświadczeniem, szczególnie wiosną i latem, bo napar ten doskonale orzeźwia. Niestety, wysoka cena sprawia, że jest to herbata, którą najlepiej pić tylko na wyjątkowe okazje. Poza tym jej specyficzny smak przypadnie do gustu wyłącznie miłośnikom subtelniejszych doznań smakowych.

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://eherbata.pl/bai-hao-yin-zhen-122.html

http://morzeherbaty.pl/2011/06/baihao-yinzhen-czyli-srebrne-igly/

http://ratetea.com/style/silver-needle/26/

http://www.allabouttea.co.uk/silver-needles

https://www.harney.com/chinese-silver-needle.html

 

Różne odsłony herbaty cz. 7 – Hojicha

Pamiętacie zdjęcie, które zamieściłam na stronie bloga na Facebooku w zeszłym tygodniu? Przedstawiało ono moje ostatnie herbaciane zakupy. Wśród nich znajdowała się jedna herbata, która bardzo przypadła mi do gustu. Ta herbata nazywa się Hojicha i to właśnie ona będzie głównym tematem dzisiejszego wpisu 🙂

Hojicha (można również spotkać się z wariantem pisowni nazwy tej herbaty Houjicha) to zielona herbata, która pochodzi z Japonii. Nazwa „Hojicha” w dosłownym tłumaczeniu z japońskiego oznacza „lekko prażoną herbatę”.

Hojicha to wyjątkowa zielona herbata, niepodobna do innych japońskich zielonych herbat pod kilkoma względami. Sam proces produkcji Hojichy jest nietypowy, jak na zieloną herbatę 😉 Podstawę do wytworzenia Hojichy stanowi inna herbata, przeważnie Bancha lub Kukicha* (rzadziej Sencha). W odróżnieniu od innych zielonych herbat, tę herbatę-podstawę poddaje się procesowi prażenia na mocnym ogniu, a nie tak, jak w przypadku pozostałych zielonych herbat – procesowi działania pary wodnej. Pod wpływem działania ognia Hojicha nabiera brązowego koloru. Ostateczna postać Hojichy zależy od tego, jaka herbata stanowiła podstawę dla Hojichy – jeżeli była to Bancha, to ma ona postać brązowych listków i łodyżek, a jeżeli Kukicha – brązowych łodyżek i gałązek (i wtedy jest nazywana również Hoji-Kukichą ;)). Moja herbata to w istocie Hoji-Kukicha, bo została wyprodukowana z Kukichy pochodzącej z japońskiego rejonu Shizuoka. Prezentuje się ona następująco:

Hojicha - listki

Warto wiedzieć, że Hojicha powstała najprawdopodobniej w japońskim Kyoto w latach dwudziestych ubiegłego wieku jako sposób wykorzystania pozostałości po mechanicznych zbiorach herbaty. Z czasem Hojicha zyskała tak wielką popularność, że stała się oddzielną odmianą herbaty.

Nietypowy sposób produkcji Hojichy przekłada się na niecodzienny wygląd, zapach i smak naparu. Napar z Hojichy ma jasnobrązowy kolor. Wygląda on następująco:

Hojicha - parzenie dłuższe

Aromat tego naparu jest intensywny, przypominający nieco zapach prażonych orzechów włoskich. Smak naparu z Hojichy jest bardzo specyficzny – wywołuje skojarzenia z jednej strony ze smakiem łagodnej czarnej herbaty lub kawy, a z drugiej – z wędzonkami 😉 Momentami da się wyczuć w nim nutkę karmelu i orzechów włoskich.

Unikatowa metoda wytwarzania Hojichy ma również wpływ na jej właściwości zdrowotne. Dzięki poddaniu działaniu ognia herbata ta zawiera niewielkie ilości teiny oraz garbników. To sprawia, że Hojicha może być pita przez dzieci, a także przez dorosłych mających delikatny żołądek. Picie Hojichy jest szczególnie zalecane po zjedzeniu tłustych i ciężkostrawnych potraw, bo herbata ta ułatwia trawienie.

Jeżeli chodzi o przyrządzanie Hojichy, to warto wiedzieć, że jest to jedyna zielona herbata, którą zaleca się zalewać wodą o temperaturze ok. 90-95 stopni Celsjusza (czyli praktycznie rzecz biorąc, niemalże wrzątkiem). Co do czasu zaparzania, to w internecie można spotkać się z różnymi wersjami – od 30 sekund do 2 minut. Ja polecam wypróbowanie kilku czasów zaparzania, np. 30 sekund, 1 minuta i 2 minuty, aby móc wybrać ten, który najbardziej nam odpowiada. Na przykład mnie najbardziej smakuje mocniejsza Hojicha, zaparzona przez ok. 2 minuty. Mam wrażenie, że w przygotowanej w ten sposób Hojichy najlepiej można dostrzec, jak bardzo ta herbata różni się od innych zielonych herbat. Niezależnie od wybranego czasu zaparzania, Hojicha to zielona herbata, którą przyrządza się wyjątkowo prosto i szybko. Wystarczy, że zagotujemy wodę, po chwili zalejemy nią herbatę, a po ok. 1-2 minutach już mamy gotowy napar, który można przelać do czarki lub filiżanki 🙂 Warto też wiedzieć, że Hojichę można zaparzać trzykrotnie.

Hojicha to bardzo ciekawa herbata, przypominająca pod wieloma względami właściwie bardziej czarną herbatę niż zieloną. Polecam ją nie tylko osobom, które zbytnio nie przepadają za zielonymi herbatami, ale również miłośnikom zielonej herbaty chcącym spróbować czegoś innego, bardziej nietypowego. Naprawdę warto spróbować 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://drinks.seriouseats.com/2011/09/tea-time-all-about-hojicha-japanese-green-tea-how-to-brew-tea-history.html

http://ratetea.com/style/hojicha/22/

http://www.ippodo-tea.co.jp/en/tea/hojicha_03.html

https://www.harney.com/hojicha.html

http://www.nagomi.pl/hojicha-isecha-o_226.html

http://eherbata.pl/hojicha-137.html

http://www.czajowniakrakow.pl/p/hojicha_kyoto-13/

http://www.yetea.pl/Herbaty-zielone/Kukicha

 

*Kukicha to japońska zielona herbata składająca się przede wszystkim z łodyżek i gałązek, które pozostały po procesie produkcji Senchy lub Gyokuro.

Różne odsłony herbaty cz. 6 – Matcha

Tak jak już wspomniałam we wpisie o Genmaichy, dzisiejszy wpis będzie poświęcony herbacie Matcha. Według mnie Matcha to najdziwniejsza japońska zielona herbata pod każdym możliwym względem. Dlaczego tak uważam? Pozwólcie, że wyjaśnię Wam, co sprawia, że jest taka osobliwa, przedstawiając argumenty przemawiające za jej wyjątkowością w punktach:

  1. Metoda produkcji i postać herbaty – Matcha pochodzi z Japonii i jest wytwarzana z herbaty o najwyższej jakości zwanej Tencha. Sam proces produkcji wygląda następująco: najpierw co najmniej dwa tygodnie przed zbiorami krzewy herbaciane są przykrywane trzcinowymi matami, przez co dostęp promieni słonecznych zostaje znacznie ograniczony. Dzięki przytłumionemu światłu, podobnie jak w przypadku produkcji herbaty Gyokuro, młode listki zawierają więcej chlorofilu, a mniej taniny. Następnie zebrane i starannie wyselekcjonowane listki przechodzą przez takie etapy, jak poddanie działaniu pary wodnej (którego celem jest przerwanie procesu fermentacji), podsuszanie, studzenie w strumieniu zimnego powietrza oraz suszenie w wysokiej temperaturze. Na koniec wysuszone listki rozdrabnia się na drobny pył za pomocą granitowych żaren. Ten proces jest żmudny i długotrwały – w ciągu godziny można wytworzyć nie więcej niż 30 g herbaty. Ostatecznie Matcha ma postać jaskrawozielonego proszku. Prezentuje się on następująco:
  2. Matcha - proszekSposób przyrządzania – klasyczną metodą przyrządzania Matchy jest japońska ceremonia herbaciana zwana cha-no-yu (wspomniałam o niej we wpisie o herbacianych zwyczajach ;)), ale oczywiście dla naszych indywidualnych potrzeb można przygotowywać tę herbatę inaczej. Najlepiej zaparzyć Matchę w następujący sposób: sproszkowaną herbatę w proporcji mniej więcej pół łyżeczki na naczynie o pojemności ok. 300 ml zalać ok. 75 ml wody o temperaturze 80 stopni Celsjusza, a następnie energicznie mieszać powstały napar łyżeczką tak długo, aż proszek rozpuści się całkowicie (w tym miejscu warto zauważyć, że rozpuszczalność pod wpływem działania gorącej wody sprawia, że Matcha to właściwie herbata jednorazowego użytku ;)).
  3. Akcesoria do przyrządzania herbaty – warto wiedzieć, że w japońskiej ceremonii herbacianej wykorzystuje się kilka akcesoriów, które są specjalnie przeznaczone do przyrządzania Matchy. Do tych akcesoriów należą: chashaku (czyli mała bambusowa łyżeczka do odmierzania herbaty), chasen (czyli bambusowy pędzel do rozprowadzania i spieniania herbaty), natsume (czyli naczynie do przechowywania Matchy, które ma postać niewielkiej lakowej puszki z wieczkiem), chakin (czyli mały prostokątny bawełniany ręczniczek, który służy do częstego przecierania naczyń oraz akcesoriów) oraz matchawan zwany również chawanem (czyli duża czarka do picia herbaty Matcha, która najczęściej ma postać pękatej miseczki o pojemności ok. 300-400 ml).
  4. Kolor, zapach i smak naparu – rozpuszczony w gorącej wodzie proszek tworzy mętny napar o intensywnie zielonym kolorze z delikatną pianką, który ma przyjemny słodkawy zapach i bardzo słodki smak (można spotkać się również z Matchą o stosunkowo gorzkim, ale mimo to przyjemnym smaku). Pozwólcie, że wyjątkowo tym razem nie zamieszczę zdjęcia powstałego naparu, bo niestety mój nie wyszedł taki, jaki powinien (a czemu tak było, to dowiecie się w dalszej części tego wpisu ;)).
  5. Zastosowania herbaty – herbata Matcha ma trzy główne zastosowania. Po pierwsze, Matchę wykorzystuje się jako podstawę do przygotowania standardowego naparu herbacianego. Po drugie, Matchę stosuje się jako polepszacz innych herbat. Matchę dodaje się do innych herbat, aby zwiększyć ich walory (szczególnie wizualne, smakowe oraz zdrowotne). Przykładem takiej ulepszonej wersji herbaty może być wspomniana przeze mnie we wpisie o herbacie Genmaicha odmiana zwana Genmaicha iri Matcha, czyli Genmaicha z dodatkiem Matchy. Po trzecie, Matcha służy jako dodatek do przeróżnych potraw, głównie deserów i słodyczy (np. lodów, ciast, kremów, czekolad i cukierków) oraz napojów typu koktajle, ale nie tylko – można ją dodawać również do dań, np. do zup, czy sałatek. I tutaj podzielę się z Wami ważną uwagą – warto wiedzieć, że istnieją dwie podstawowe odmiany herbaty Matcha. Japońska odmiana Matchy charakteryzuje się wysoką jakością i wysoką ceną. Tę wersję stosuje się przede wszystkim do przyrządzania naparu herbacianego. Z kolei chińska odmiana Matchy (zwana również kulinarną) to herbata o zdecydowanie niższej jakości, ale za to tańsza niż japońska Matcha. Tę wersję wykorzystuje się głównie dla celów kulinarnych, czyli jako dodatek do potraw.  Dlatego też nie zdziwicie się, jak zobaczycie Matchę oferowaną po diametralnie różnych cenach – ta droższa to zapewne japońska, a tańsza – chińska.
  6. Zalecany sposób przechowywania – w odróżnieniu od innych herbat Matchę powinno przechowywać się nie w szczelnie zamkniętym pojemniku w wydzielonym miejscu w oddzielnej szafce, a w specjalnie do tego celu przeznaczonym pojemniku w… lodówce, a na dłuższą metę nawet w zamrażarce. Przechowywana w inny sposób Matcha szybko się psuje i traci swoje wyjątkowe walory. Ja niestety nie wiedziałam o tym, gdy dostałam tę herbatę, więc przechowywałam ją tak samo, jak każdą inną herbatę. I to był ogromny błąd, bo herbata wyraźnie popsuła się – jej kolor nieco wyblakł, a zapach stał się mniej słodki. Napar z mojej wywietrzałej Matchy był bladozielony, wręcz półprzezroczysty (i właśnie dlatego nie zamieściłam zdjęcia mojego naparu, bo byłby mało reprezentatywny), a w smaku – raczej mdły, chociaż momentami dało się wyczuć odrobinę słodyczy. Dlatego też nie popełniajcie mojego błędu i przechowujcie Matchę prawidłowo, gdy dostaniecie/kupicie tę herbatę, bo szkoda byłoby zmarnować ją :).
  7. Właściwości zdrowotne – herbata Matcha ma wyjątkowe właściwości zdrowotne. W zasadzie to najzdrowsza zielona herbata. Dlaczego jest taka zdrowa? Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że Matcha to w istocie proszek powstały z całych listków o najwyższej jakości. Taki sposób produkcji sprawia, że Matcha zawiera dużo więcej składników odżywczych (m.in. antyoksydantów, aminokwasów, witamin i błonnika) niż inne zielone herbaty. Napar z Matchy ma działanie uspokajające, relaksuje, zmniejsza stres i niepokój oraz stabilizuje nastrój. Poza tym, dzięki wysokiej zawartości kofeiny w proszku, taki napar działa pobudzająco. Przyjmuje się, że wypicie jednej czarki Matchy jest równoważne wypiciu 10 czarek innej zielonej herbaty.
  8. Dostępność herbaty – Matcha jest niestety trudno dostępna (szczególnie ta japońska odmiana). Najlepszą jakościowo japońską Matchę można kupić w Japonii, ale oczywiście można też znaleźć tę herbatę o dość wysokiej jakości w ofercie  polskich sklepów z herbatą (jest to możliwe tym bardziej dlatego, że Matcha staje się coraz popularniejsza).
  9. Cena – cena Matchy jest wysoka, zwłaszcza w przypadku japońskiej odmiany Matchy. Taka wersja tej herbaty może kosztować nawet ok. 100 zł za 30 g.

Po zapoznaniu się z powyższymi argumentami chyba już nie dziwicie mi się, czemu uważam, że Matcha to najbardziej osobliwa japońska zielona herbata 🙂 Na pewno jest to niezwykle ciekawa herbata, której każdy miłośnik herbaty powinien spróbować chociaż raz. Jej specyficzny smak może nie trafić w nasz gust, ale warto wyrobić sobie własną opinię na jej temat 🙂

Pozdrawiam słonecznie w ten ponury i deszczowy dzień 🙂

Edit: Po pewnym czasie uświadomiłam sobie, że istnieją dwie podstawowe wersje Matchy: słodka Matcha Latte, czyli ta Matcha, którą wypróbowałam i opisałam, oraz zwykła gorzka Matcha ;).

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://eherbata.pl/matcha-130.html

http://eherbata.pl/matcha-40g-1267.html

http://czajnikowy.pl/zielona-sproszkowana-herbata-matcha/

http://czajnikowy.pl/matcha-japonska-a-matcha-chinska-czym-rozni-sie-zielona-sproszkowana-herbata-matcha/

http://czajnikowy.pl/chanoyu-tradycyjny-japonski-rytual-picia-herbaty/

http://www.oxalis.pl/artykul,41

http://kobieta.onet.pl/zdrowie/zycie-i-zdrowie/matcha-najzdrowszy-rodzaj-zielonej-herbaty/t4he1

http://kimono-cafe.blogspot.com/2012/12/gdzie-kupic-herbate-matcha.html

http://czajnikowy.pl/matchawan/

http://czajnikowy.pl/chashaku/

http://czajnikowy.pl/chasen/

http://czajnikowy.pl/natsume/

http://czajnikowy.pl/chakin/

Herbata kwitnąca – małe herbaciane arcydzieło

Święta Wielkanocne już coraz bliżej. W moim domu rodzinnym każde święta, niezależnie od tego, czy jest to Wielkanoc, czy Boże Narodzenie, wiążą się ściśle z pewnym herbacianym zwyczajem, a mianowicie z zaparzaniem i piciem herbaty kwitnącej. Właśnie ten rodzaj herbaty przybliżę Wam w dzisiejszym wpisie i przy okazji podzielę się z Wami moimi wrażeniami z przyrządzenia i wypróbowania jednej z takich herbat 🙂

Herbata kwitnąca, zwana również herbatą artystyczną, to herbata (głównie zielona lub biała), która najpierw jest łączona z takimi dodatkami, jak suszone kwiaty jaśminu, amarantusa, lilii, liczi, czy nagietka, a następnie ręcznie „szyta”, zwijana i suszona. Ostatecznie ma ona postać herbaciano-kwiatowej kulki. Na pierwszy rzut oka taka kulka wygląda niepozornie i raczej niezbyt ciekawie. Na przykład moja herbata kwitnąca o nazwie Wieczna Miłość (biała herbata z dodatkiem kwiatu pomarańczy) przed zaparzeniem prezentowała się następująco:

herbata kwitnąca przed zaparzeniem

Jest niezbyt zachęcająca, prawda? Mimo wszystko nie powinniśmy ulegać pierwszemu wrażeniu (które często okazuje się błędnym), bo podczas parzenia kulka pokazuje swoje prawdziwe, dość ciekawe oblicze 🙂 Pod wpływem działania gorącej wody kulka „rozkwita”, rozwijając się i tworząc kolorowy kwiat w ciągu kilku minut. Moja herbaciana kulka przeobraziła się w zielono-pomarańczowy kwiat, który wyglądał tak:

herbata kwitnąca po zaparzeniu

Napar z herbaty o nazwie Wieczna Miłość miał intensywny miodowy kolor i owocowo-kwiatowy aromat. Jego smak był bardzo ciekawym połączeniem delikatności białej herbaty ze słodyczą pomarańczy. Całość była słodkawa i orzeźwiająca 🙂

Warto wiedzieć, że herbaty kwitnące wywodzą się z Chin. Niestety, niewiele wiadomo na temat ich powstania. Najprawdopodobniej ich pierwotnym celem było zapewnienie doznań wizualno-smakowych bogatszym chińskim miłośnikom herbaty. Obecnie herbata kwitnąca jest znana i pita również w innych krajach. Jest ona produkowana na niewielką skalę jedynie w Chinach, głównie we wspomnianej we wpisie o herbacie Pai Mu Tan prowincji Fujian. Jej wytwarzaniem zajmują się wyszkoleni rzemieślnicy-artyści, którzy muszą poświęcić nawet wiele godzin pracy na stworzenie jednej kulki skomplikowanej herbaty kwitnącej. Ten pracochłonny sposób produkcji przekłada się na cenę kwitnącej herbaty – jedna kulka kosztuje kilka złotych.

Herbatę kwitnącą najlepiej przyrządzić w czterech podstawowych etapach:

  1. Przygotowanie naczynia do zaparzenia herbaty – byłoby idealnie, gdyby to było jakieś przezroczyste szklane naczynie, np. czajniczek, bo wtedy moglibyśmy podziwiać herbatę kwitnącą w całej okazałości 🙂
  2. Umieszczenie kulki w naczyniu
  3. Zaparzenie kulki – jeżeli chodzi o temperaturę wody i czas zaparzania, to można spotkać się z różnymi wersjami. Wydaje mi się, że najlepiej zalać kulkę ok. litrem wody o temperaturze ok. 80 stopni Celsjusza i zaparzać ją przez 4-5 minut.
  4. Przelanie powstałego naparu do filiżanek lub czarek

Tę samą kulkę można zaparzać trzykrotnie, ale pierwsze parzenie będzie najlepsze nie tylko pod względem wizualnym, ale również smakowym i zapachowym. Przy każdym następnym zalaniu wodą zaleca się wydłużyć nieco czas parzenia.

Herbata kwitnąca dostarcza niezwykle ciekawych doznań wizualnych i smakowo-zapachowych. To sprawia, że jest ona idealna na wyjątkowe okazje – nie tylko święta, ale również urodziny, czy rocznicę. To również bardzo fajny pomysł na prezent dla miłośnika herbaty. Gorąco polecam 🙂

Pozdrawiam i życzę wesołych, spokojnych i rodzinnych Świąt  🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://herbatniczek.wordpress.com/2014/02/14/herbata-dla-oka-kilka-slow-o-artystycznych-herbatach-kwitnacych/

http://slubnaherbata.blogspot.com/2014/01/kwiat-miosci.html

http://uwielbiamherbate.pl/kwitnace/zielone/wieczna-milosc.html

http://uwielbiamherbate.pl/

Różne odsłony herbaty cz. 5 – Genmaicha

Kilka dni temu dostałam herbatę Genmaicha do wypróbowania. Postanowiłam, że odwdzięczę się, poświęcając tej herbacie dzisiejszy wpis na blogu 🙂

Genmaicha to mieszanka liści zielonej herbaty Senchy lub Banchy* z prażonym brązowym ryżem (sama nazwa „Genmaicha” oznacza po japońsku „herbatę z prażonym brązowym ryżem”). Prażony brązowy ryż to najczęstszy dodatek występujący w tej herbacie, ale można również spotkać się z takimi dodatkami, jak prażone proso lub jęczmień. Istnieje także specjalna mieszanka herbaty Genmaicha z herbatą Matcha zwana Genmaicha iri Matcha (herbata Matcha będzie głównym tematem kolejnego wpisu z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” ;)).

Genmaicha jest wytwarzana głównie w Japonii. Moja herbata to odmiana zwana Genmaicha Fujiyama, która została wyprodukowana u podnóża góry Fujiyama w japońskim regionie Shizuoka. Niestety, nie udało mi się ustalić dokładnie, jaka herbata stanowi podstawę tej odmiany Genmaichy, ale wydaje mi się, że jest to herbata Bancha z dodatkiem prażonego brązowego ryżu.

Produkcja Genmaichy składa się z dwóch głównych etapów. W pierwszym etapie ryż praży się. W trakcie tego procesu niektóre ziarenka ryżu ciemnieją i pękają, tworząc kawałki przypominające nieco popcorn, co sprawia, że Genmaicha jest nazywana również „herbatą popcornową”. W drugim etapie prażony ryż miesza się z herbatą Sencha lub Bancha. Powstała w ten sposób herbata prezentuje się następująco:

Warto wiedzieć, że pierwotnie Genmaicha była pita tylko przez niższą warstwę społeczną. Biedni ludzie nie mogli pozwolić sobie na kupno dużej ilości suszu herbacianego, więc wykorzystywali ryż lub jęczmień jako wypełniacze, które pozwalały obniżyć wysoką cenę herbaty. Obecnie Genmaichę pije się powszechnie w całej Japonii. Jest to jedna z najpopularniejszych japońskich herbat, którą podaje się w barach i restauracjach oferujących dania kuchni japońskiej. W domach Japończycy zaparzają tę herbatę w dość dużych imbrykach zwanych dobin i podają ją w wysokich czarkach zwanych yunomi.

Najlepiej jest przyrządzić tę herbatę, zalewając ją wodą o temperaturze 80 stopni Celsjusza. Jeżeli chodzi o zalecany czas zaparzania, to w internecie można znaleźć wiele przeróżnych wersji – od 30 sekund do nawet 5 minut, w zależności od indywidualnych preferencji. Ja wypróbowałam kilka wybranych krótszych i dłuższych czasów parzenia i doszłam do wniosku, że optymalny czas zaparzania to 30-40 sekund, bo wtedy herbata jest najbardziej wyrazista. Genmaichę można zaparzać wielokrotnie.

Napar z herbaty Genmaicha ma intensywny jasnożółty kolor i przyjemny ryżowy zapach. W smaku czuć dość wyraźnie słodycz prażonego ryżu z dodatkiem odrobiny słodyczy pochodzącej od zielonej herbaty. Całość jest dość słodka (ale nie za słodka) i niezwykle orzeźwiająca, przywodząca na myśl skojarzenia z Orientem. Genmaicha świetnie komponuje się z daniami kuchni japońskiej, zwłaszcza z sushi.

Jeżeli macie ochotę napić się zielonej herbaty, która pozwoli Wam przenieść się do Orientu za pomocą zmysłów, to Genmaicha będzie idealnym wyborem 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam ze wspomnianej wcześniej książki Leszka Ruma pt. „Ilustrowany leksykon herbaty” i z następujących źródeł internetowych:

http://www.herbata.com.pl/product-pol-149-Japan-Green-Genmaicha-%60Fujiyama%60-.html

http://eherbata.pl/genmaicha-48.html

http://czajnikowy.pl/herbata-zielona-genmaicha/

http://www.kuchnieorientu.pl/herbatakawa/409-herbata-zielona-z-prazonym-ryzem-genmaicha-200g-japonska.html

http://www.nagomi.pl/-genmaicha-isecha-o_l_2_227.html

http://eherbata.pl/genmaicha-iri-matcha-152.html

http://eherbata.pl/bancha-kyoto-1089.html

 

* Herbatę Bancha wytwarza się prawie identycznie, jak Senchę, z tą różnicą, że do produkcji Banchy wykorzystuje się większe i twardsze liście z grubszymi żyłkami wraz z szypułkami i łodyżkami, które pozostały po zbiorze Senchy.

Shinobi-cha – bardzo nietypowy sposób przyrządzania herbaty

Jakiś czas temu, gdy przeglądałam internet, natknęłam się na wzmiankę o sposobie przyrządzania herbaty zwanym shinobi-cha, który bardzo mnie zaintrygował. Postanowiłam, że wypróbuję tę metodę i podzielę się z Wami podstawowymi informacjami na jej temat oraz moimi wrażeniami z tego eksperymentu.

Shinobi-cha to osobliwy sposób przygotowania herbaty, który polega nie na zalaniu listków gorącą wodą, a… na zasypaniu ich lodem, a następnie na wypiciu tego, co powstanie. Metoda ta wywodzi się z Japonii (po japońsku „shinobi” oznacza „cierpliwość” lub „wytrwałość”, a „cha” – „herbatę”) i jest zalecana do przyrządzania japońskich zielonych herbat o wysokiej jakości, takich jak Gyokuro, czy Sencha.

Jak dokładniej wygląda „zaparzenie” herbaty sposobem shinobi-cha? Najlepiej jest to zrobić w trzech podstawowych etapach:

  1. Przygotowanie jakiegoś małego naczynia do przyrządzania herbaty, np. gaiwana (byle nie szklanego czajniczka, bo szkło mogłoby sprawić, że eksperyment nie byłby zbyt udany), czarkę, z której będziemy mogli pić to, co powstanie z połączenia herbaty z lodem, zieloną herbatę (ja wykorzystałam Gyokuro, dlatego w dalszej części tego wpisu będę nawiązywać właśnie do tej herbaty) oraz pojemnik z kostkami lodu
  2. Wsypanie herbaty do naczynia (ważne jest, żeby dodać trochę więcej herbaty, niż zwykle, czyli wtedy, gdy chcemy przyrządzić standardowy napar przy użyciu gorącej wody), dodanie kilku kostek lodu (tyle lodu, żeby listki herbaty były przykryte, ale jednocześnie również tyle, aby domknięcie przykrywki było możliwe bez większego problemu), zamknięcie przykrywki i odczekanie, aż lód rozpuści się
  3. Wypicie tego, co powstanie z połączenia herbaty i lodu – na tym etapie można postąpić na dwa sposoby. Pierwszy sposób polega na odczekaniu, aż kostki lodu rozpuszczą się trochę, przelaniu odrobiny lodowej herbaty do czarki i wypiciu jej, a następnie na powtarzaniu tych trzech czynności tak długo, dopóki z lodu nic nie pozostanie, dzięki czemu herbaty wystarczy na kilka tur picia, a z kolei drugi sposób – na odczekaniu, aż lód rozpuści się całkowicie, przelaniu otrzymanej herbaty do czarki i wypiciu jej za jednym razem 😉 Niezależnie od tego, którą metodę wybierzemy, trzeba uzbroić się w cierpliwość, bo musi minąć trochę czasu, zanim uzyskamy oczekiwany efekt. A ten rezultat prezentuje się następująco:

Powstały lodowy „napar” jest naprawdę zaskakujący, bo wygląda, pachnie i smakuje zupełnie inaczej, niż napar przygotowany w standardowy sposób. Ma on intensywny jasnozielony kolor oraz bardzo ciekawy zapach i smak, który ciężko opisać i porównać do czegoś innego. Dzieje się tak dlatego, że działanie wody o niskiej temperaturze pozwala wydobyć z Gyokuro związki, których nie da się wydobyć, zalewając tę herbatę wodą o wysokiej temperaturze. Dzięki temu w Gyokuro zalanej chłodną wodą można poczuć smak umami, którego nie czuć w Gyokuro zalanym gorącą wodą.

Shinobi-cha to bardzo łatwa i wygodna metoda przyrządzania herbaty, bo nie trzeba martwić się ani o to, czy woda osiągnęła już odpowiednią temperaturę ani o to, czy minął już zalecany czas zaparzania. Wystarczy, że dosypiemy lodu do listków i odczekamy, aż rozpuści się 🙂 Co więcej, nie istnieją żadne ograniczenia jeżeli chodzi o liczbę „parzeń” – można dodawać lodu tyle razy, ile mamy na to ochotę. Jednak trzeba przyznać, że jest to sposób przygotowania herbaty odpowiedni raczej w miesiącach wiosenno-letnich i to tylko w sytuacji, gdy mamy odpowiednio dużo czasu, aby móc poczekać na uzyskanie lodowego „naparu.”

Uważam, że spróbowanie Gyokuro przyrządzonej metodą shinobi-cha to niezwykle ciekawe doświadczenie dla każdego miłośnika herbaty. Gorąco polecam 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://www.gongfugirl.com/shinobi-cha-ice-brewing-japanese-green-tea/

http://blog.mellowmonk.com/2009/08/gongfu-girl-makes-mellow-monk.html

http://www.youtube.com/watch?v=_VghXPujg_c

Różne odsłony herbaty cz. 4 – Pai Mu Tan

Pierwsze trzy wpisy z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” były poświęcone wyłącznie zielonym herbatom. Nadszedł czas na małą odmianę 🙂 Tym razem głównym tematem wpisu będzie pewna biała herbata, a mianowicie Pai Mu Tan.

Pai Mu Tan (zwana również Pai Mutan, Bai Mu Dan lub White Peony) to, obok Silver Dragon i Silver Needle, jedna z trzech najlepszych i najbardziej znanych odmian białej herbaty. Nazwa „Pai Mu Tan” po chińsku oznacza „białą piwonię” i najprawdopodobniej nawiązuje do kształtu herbaty, przypominającego kwiat piwonii.

Proces produkcji tej herbaty jest unikatowy pod kilkoma względami. Pai Mu Tan wytwarza się na niewielką skalę wyłącznie w prowincji Fujian (można spotkać się także z dwoma innymi wariantami tej nazwy: Fukien oraz Foukien), położonej w południowo-wschodnich Chinach nad Cieśniną Tajwańską. Region ten słynie przede wszystkim z tego, że jest głównym producentem białej herbaty, a w przypadku niektórych białych herbat, takich jak właśnie Pai Mu Tan – jedynym wytwórcą na świecie.

Co więcej, Pai Mu Tan produkuje się tylko z odmian krzewów herbacianych zwanych Dai Bai. Na wschodzie prowincji Fujian wykorzystuje się odmianę zwaną Fuding Dai Bai, a na północy – Zhenghe Dai Bai.

Sam proces produkcji wygląda następująco: pędy tej herbaty, które składają się z jednego pączka oraz dwóch listków, zrywa się, zanim pączki otworzą się, czyli jedynie wczesną wiosną (a konkretniej ma to miejsce na przełomie marca i kwietnia). Następnie zebrane pędy poddaje się procesowi więdnięcia oraz suszenia na świeżym powietrzu w słońcu oraz wewnątrz budynku. Podczas suszenia zachodzi częściowe utlenienie, które zostaje przerwane procesem podgrzewania. W trakcie całego procesu produkcji pędy traktuje się bardzo ostrożnie, aby ich nie uszkodzić, ponieważ mogłoby to przyspieszyć reakcje chemiczne w nich zachodzące, a to z kolei mogłoby spowodować pogorszenie jakości herbaty. Ostatecznie herbata ma postać szarozielonych listków i pączków pokrytych białym lub srebrzystym meszkiem. Prezentuje się ona następująco:

Herbatę Pai Mu Tan najlepiej zaparzać trzykrotnie. Można przyrządzać ją na kilka sposobów. Ja wypunktuję trzy przykładowe metody i krótko je opiszę:

  1. Pierwsza metoda: listki i pączki tej herbaty w proporcji jedna łyżeczka lub półtorej łyżeczki na 150 ml wody (czyli trochę mniej niż na szklankę wody) w pierwszym parzeniu zalewamy wodą o temperaturze 90 stopni Celsjusza i zaparzamy przez 1 minutę, w drugim – również przez 1 minutę, a w trzecim parzeniu – przez 3 minuty.
  2. Drugi sposób: herbatę w tej samej proporcji, co w pierwszej metodzie, w pierwszym parzeniu zalewamy wodą o temperaturze 85 stopni Celsjusza i zaparzamy przez 3 minuty, w drugim – przez 4 minuty, a w trzecim – przez 5 minut.
  3. Trzeci sposób: herbatę w tej samej proporcji, co w pierwszej i drugiej metodzie, podczas pierwszego parzenia zalewamy wodą o temperaturze 80 stopni Celsjusza i zaparzamy przez 5 minut, w drugim parzeniu – przez 2 minuty, a w trzecim – przez 3 minuty.

Warto jednak wiedzieć, że Pai Mu Tan bardzo dobrze znosi działanie wody o różnej temperaturze oraz różną długość parzenia, więc ciężko zaparzyć ją źle. Ta cecha sprawia, że jest to herbata idealna dla początkujących miłośników herbaty, bo sprzyja wszelkim eksperymentom z jej przygotowywaniem.

Napar z Pai Mu Tan jest jednolity, ma złotawy lub zielonkawy kolor i lekko kwiatowy zapach. W smaku jest delikatny, nieco słodkawy (ale bardziej owocowy, niż trawiasty) i orzeźwiający. Picie tej herbaty to miłe doświadczenie dla zmysłów, bo ładnie wygląda, przyjemnie pachnie i dobrze smakuje. Jeżeli jesteście miłośnikami herbaty, a jeszcze nie próbowaliście Pai Mu Tan, koniecznie nadróbcie zaległości, jak tylko będziecie mieli okazję 🙂

Pozdrawiam wiosennie 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam ze wcześniej wspomnianej książki Leszka Ruma pt. „Ilustrowany leksykon herbaty” oraz z następujących źródeł internetowych:

http://eherbata.pl/pai-mu-tan-3.html

http://czajnikowy.pl/biala-piwonia-czyli-bai-mudan-pai-mu-tan-pai-mutan/

http://czajnikowy.pl/pai-mu-tan-klasyczna-biala-herbata/

http://www.teavivre.com/info/about-white-peony-tea/

http://www.maraska.kreatorzy.net/Herbaty.aspx 

Gaiwan – chińskie naczynie do zaparzania herbaty

Od dawna chciałam sobie kupić jakiś fajny i oryginalny zestaw do parzenia i picia herbaty. Ostatnio gdy przeglądałam internet w poszukiwaniu takiego zestawu, natknęłam się na gaiwana Zhong, oferowanego przez sklep Czajnikowy.pl. Bardzo mi się spodobał 🙂 Gdy zastanawiałam się nad kupieniem tego naczynia, poczytałam trochę na jego temat w różnych źródłach internetowych. To, co o nim przeczytałam, ostatecznie przekonało mnie do jego kupna. No, i stało się, od dwóch tygodni jestem szczęśliwą posiadaczką gaiwana Zhong oraz pasującej do niego kolorystycznie czarki ceramicznej Kanton 🙂 W dzisiejszym wpisie podzielę się z Wami moją wiedzą na temat gaiwana oraz moimi wrażeniami z korzystania z tego ciekawego naczynia do zaparzania herbaty 🙂

Zacznę od przedstawienia podstawowych informacji na temat gaiwana. Gaiwan to po chińsku „czarka z przykrywką” („gai” to przykrywka, a „wan” to czarka). Jest to naczynie, które wywodzi się z czasów chińskiej dynastii Ming, panującej w latach 1368-1644. Po raz pierwszy gaiwan został opisany przez wielkiego mistrza herbaty Lu Yu. Niektóre źródła podają, że gaiwan jest znany się już od 1350 roku. Obecnie Chińczycy wykorzystują gaiwana na dwa różne sposoby, w zależności od miejsca zamieszkania. Na południu i wschodzie Chin gaiwan jest używany jako czajnik, a na północy i zachodzie – jako czarka do picia.

Gaiwany mogą być wykonane z różnych materiałów, takich jak szkło i glinka, ale najczęściej wytwarza się je z porcelany. Te naczynia dzieli się na dwa główne rodzaje: małe (zwane inaczej dwuczęściowymi) oraz duże (zwane inaczej trzyczęściowymi). Gaiwany małe zwykle mają pojemność mniejszą niż 150 ml i składają się tylko z czarki i przykrywki. Z kolei gaiwany duże to naczynia o pojemności większej niż 150 ml. Poza tym składają się nie tylko z czarki (która jest zaopatrzona w mały dziobek z grzebieniem filtrującym napar) i przykrywki, ale również z podstawki z głębokim zagłębieniem (które jest dostosowane kształtem do podstawy czarki). Gaiwany małe najczęściej wykorzystuje się jako naczynia służące do bezpośredniego picia herbaty, a gaiwany duże – jako czajniki, z których przelewa się herbatę do mniejszych czarek (co prawda oczywiście można ich używać dokładnie w taki sam sposób, jak gaiwany małe, czyli jako czarki, ale ja w swoim wpisie skupię się na używaniu gaiwanów dużych jako czajników ;)).

W zasadzie w gaiwanie można przyrządzić każdy rodzaj herbaty, ale najlepiej jest wykorzystywać to naczynie do zaparzania zarówno herbat charakteryzujących się delikatnym smakiem i aromatem oraz nie wymagających zalewania wodą o zbyt wysokiej temperaturze (czyli białych i zielonych herbat, w tym zielonych aromatyzowanych, takich jak zielona jaśminowa), jak i herbat, które mogą być zaparzane wielokrotnie (np. herbaty oolong zwanej inaczej turkusową – częściowo fermentowanej herbaty pochodzącej z Chin i Tajwanu).

W tym miejscu podzielę się z Wami pewną ciekawostką dotyczącą gaiwanów. Otóż według chińskiej filozofii Tao (która opiera się na dążeniu człowieka do osiągnięcia harmonii z naturą) duży gaiwan to symbol trzech sfer świata: nieba (przykrywka), świata ludzi lub samego człowieka (czarka) oraz ziemi (podstawka), a więc wykorzystywanie gaiwana do zaparzania i picia herbaty symbolizuje relację człowieka z naturą. Czasem gaiwana porównuje się również do serca, w którym herbatę zaparza się.

Teraz postaram się przedstawić Wam krótki poradnik dotyczący zaparzania herbaty w gaiwanie 🙂 Najlepiej jest przyrządzić herbatę w gaiwanie w siedmiu podstawowych etapach. Pozwólcie, że wypunktuję je i krótko opiszę:

  1. Przygotowanie wody oraz naczyń, tj. gaiwana, czarki oraz termosu lub innego pojemnika/naczynia z gorącą wodą
  2. Wyparzenie naczyń – przed wsypaniem herbaty dobrze jest wyparzyć gaiwan gorącą wodą. Dzięki temu zabiegowi nie tylko symbolicznie i praktycznie oczyszczamy to naczynie, ale również rozgrzewamy je, co sprawi, że odpowiednio przygotujemy je na przyjęcie herbaty i unikniemy gwałtownego spadku temperatury wody przy zetknięciu z zimnym naczyniem, a przez to efekt parzenia będzie lepszy
  3. Wsypanie herbaty do gaiwana – najlepiej jest wsypać trochę więcej herbaty niż zwykle
  4. „Rozbudzenie” herbaty, czyli dolanie odrobiny gorącej wody do gaiwana i szybkie jej odlanie, dzięki czemu herbata uwolni swój aromat
  5. Pierwsze zaparzenie herbaty – dobrze jest zalać listki wodą do około ¾ pojemności gaiwana i natychmiast zamknąć gaiwana przykrywką. Podczas pierwszego parzenia lepiej nie wlewać gorącej wody bezpośrednio na listki herbaty, tylko skierować strumień wody na wewnętrzną stronę przykrywki trzymanej drugą ręką nad gaiwanem (można to robić nawet lekko opierając przykrywkę o gaiwan, bo wtedy jest wygodniej), dzięki czemu herbata nie przeżyje szoku temperaturowego 😉
  6. Przelanie herbaty do czarek – po odczekaniu odpowiedniego czasu (i tu uwaga: warto jest parzyć herbatę w gaiwanie krócej niż normalnie) odkrywamy przykrywkę i przelewamy napar herbaciany do czarki (można również pić herbatę bezpośrednio z gaiwana, ale ja uważam, że wygodniej jest pić ją z czarki ;)). Przy przelewaniu można trzymać gaiwana na dwa sposoby. Pierwsza metoda polega na uchwyceniu gaiwana w taki sposób, żeby przytrzymywać kciukiem środek zewnętrznej strony przykrywki, a palcem wskazującym i środkowym – spód spodka z gaiwanem i przechyleniu go nad czarką po uprzednim lekkim odchyleniu przykrywki. Z kolei drugi sposób polega na uchwyceniu gaiwana kciukiem i środkowym palcem tuż pod jego górną krawędzią i przytrzymywaniu palcem wskazującym środka zewnętrznej strony przykrywki, uchylając przykrywkę i pochylając gaiwana nad czarką (ja osobiście preferuję pierwszą metodę, tym bardziej, że po zalaniu listków gorącą wodą gaiwan nagrzewa się, więc raczej niezbyt przyjemnie trzyma się go w ten sposób). Warto również wiedzieć, że wewnętrzna strona przykrywki gaiwana może posłużyć jako niuchar, czyli przyrząd, który pozwala na delektowanie się aromatem herbaty 🙂
  7. Kolejne zaparzenie herbaty – warto pamiętać, że podczas kolejnych zaparzeń czas parzenia stopniowo wydłuża się, a ilość wody potrzebna do przyrządzenia herbaty powoli zwiększa się (bo rozwijające się listki zaczynają zajmować coraz większą przestrzeń). Poza tym nie powinno się robić zbyt długich przerw pomiędzy kolejnymi parzeniami. Po ostatnim zaparzeniu herbaty i wyjęciu listków gaiwana można umyć za pomocą środka do mycia naczyń.

Na koniec napiszę Wam o moich wrażeniach z korzystania z gaiwana. Zacznę od zalet. Gaiwan jest bardzo ładny, przez co korzystanie z niego jest prawdziwą przyjemnością 🙂 Poza tym to naczynie sprawia, że prawidłowe zaparzanie herbaty staje się prostsze, bo łatwiej jest kontrolować temperaturę wody oraz w odpowiednim momencie przerwać zaparzanie, wlewając gotową herbatę do czarki. Jednak gaiwan ma też dwie zasadnicze wady. Po pierwsze, gaiwan to co prawda jednorazowy, ale niemały wydatek (ok. 100 zł). Po drugie, na początku chwytanie tego naczynia i przelewanie z niego herbaty do czarek idzie tak niezdarnie, że normą jest porozlewana herbata, a nawet poparzone palce. Na szczęście, to tylko kwestia nabrania wprawy – z czasem trzymanie i przelewanie będzie szło coraz sprawniej 🙂

Uważam, że gaiwan to super sprawa dla prawdziwych miłośników herbaty. Jeśli możecie sobie pozwolić na jego kupno, macie ochotę poznać nowy i nietypowy sposób przyrządzania herbaty i macie dostatecznie dużo cierpliwości, która sprawi, że nie zniechęcicie się do pierwszych niezbyt udanych prób obchodzenia się z gaiwanem, sprawcie sobie takie naczynie, a nie pożałujecie 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł:

http://czajnikowy.pl/sklep-czajnikowy/akcesoria-do-herbaty/gaiwan-zhong/

http://czajnikowy.pl/gaiwan-symbol-nieba-czlowieka-i-ziemi/

http://czajnikowy.pl/czajnikowy-14-parzenie-w-gaiwanie-rodzaje-sposob-parzenia-ciekawostki/

http://morzeherbaty.pl/2012/05/gaiwan-po-raz-drugi/#more-2236

http://www.wikihow.com/Brew-Gaiwan-Tea

http://www.thefragrantleaf.com/gaiwan-tea-preparation

W jaki sposób uzyskać odpowiednią temperaturę wody do zaparzenia herbaty?

Na pewno zauważyliście, że poszczególne gatunki herbaty powinno się zalewać wodą o różnej temperaturze. Co w takim razie mamy zrobić w przypadku, gdy potrzebujemy wody o temperaturze np. 70 stopni Celsjusza?

Są dwa główne sposoby, aby ustalić, czy woda osiągnęła odpowiednią temperaturę. Pierwszy z nich wymaga wykorzystania specjalnego termometru do herbaty, takiego jak np. ten przedstawiony na zdjęciu poniżej (nie wiem, gdzie dokładnie można kupić go, bo dostałam go w prezencie ;)):

Tego typu termometry można kupić niemal w każdym sklepie oferującym akcesoria do herbaty. Nie są one zbyt drogie, a pozwalają dość precyzyjnie zmierzyć temperaturę.

Jeżeli mimo wszystko nie mamy ochoty kupować ani używać takiego termometru, możemy skorzystać z drugiego sposobu, który polega na odczekaniu, aż woda ostygnie. Przyjmuje się, że po upływie 3-4 minut woda osiąga temperaturę ok. 95 stopni Celsjusza, a po 12-17 minutach – 70-85 stopni Celsjusza (należy jednak pamiętać, że rzeczywisty czas stygnięcia zależy od różnych czynników, m.in. od ilości wody oraz naczynia, w którym woda stygnie).

Niestety, ten sposób ustalenia, czy woda ma odpowiednią temperaturę, jest bardzo niedokładny, tylko czysto orientacyjny.

Ja uważam, że termometr to najlepsze rozwiązanie, ale to tylko moja prywatna opinia. Nie musicie się z nią zgadzać 😉

Pozdrawiam 🙂

PS.1. Wiem, że można kupić również specjalne czajniki z termometrami, ale nie wspomniałam o nich, bo nigdy nie miałam z nimi do czynienia, więc nie mogę się wypowiedzieć na ich temat.

PS.2. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z dwóch stron internetowych:

http://www.herbaciani.pl/parzenie-herbaty.html

http://warsztatherbaty.pl/content/16-jak-parzyc-herbate-zaparzanie-herbaty-temperatura-wody-do-herbaty-rodzaje-herbaty-a-parzenie-jak-parzyc-zielona-herbate

Różne odsłony herbaty cz. 3 – Kokeicha

Niedawno gdy robiłam porządki, gdzieś w czeluściach szafki kuchennej znalazłam pewną zapomnianą przeze mnie herbatę, zwaną Kokeichą. To właśnie ta herbata będzie głównym tematem dzisiejszego wpisu 🙂

Kokeicha to rzadka japońska herbata zielona, która tak, jak wspomniana we wpisie o Senchy Sencha Fukujyu, pochodzi z regionu Shizuoka (jej nazwę tłumaczy się jako „uformowana herbata”).

Proces produkcji tej herbaty jest niezwykle ciekawy, odmienny od metod wytwarzania innych herbat (również zielonych). Co prawda na początku ten proces przypomina nieco sposób produkcji herbaty Gyokuro (bo i w tym przypadku krzewy herbaciane są przykrywane matami bambusowymi lub trzcinowymi kilkanaście dni przed zbiorami), ale w dalszych etapach wygląda on zupełnie inaczej. Zebrane liście gotuje się na parze tak długo, aż zaczną rozpadać się. Łodygi i żyłki liści są usuwane, a pozostała część zostaje zmiażdżona na drobny pył. Następnie uzyskany pył łączy się z wodą oraz ze sproszkowanym ryżem i przeciska się przez gęste sito, tworząc cienkie paski. Powstałe w ten sposób paski suszy się i tnie się. Ostatecznie herbata ma postać drobnych igiełek o regularnym kształcie (możecie ją zobaczyć na zdjęciu poniżej).

Ten niecodzienny sposób produkcji sprawia, że Kokeichę można zaliczyć do herbat prasowanych (w końcu jest to sproszkowana herbata, a nie typowy susz herbaciany ;)).

Najlepiej przyrządzać Kokeichę na jeden z dwóch sposobów. Pierwszy sposób polega na zalaniu listków tej herbaty w proporcji łyżeczka na filiżankę lub dwie łyżeczki na szklankę wodą o temperaturze 96 stopni Celsjusza i zaparzaniu ich przez 1,5-2 minuty, a drugi sposób – na zalaniu listków w tej samej proporcji wodą o temperaturze 70-80 stopni Celsjusza i zaparzaniu ich przez 3 minuty. W odróżnieniu od innych zielonych herbat nie trzeba usuwać listków tej herbaty z naparu (co ciekawe, Japończycy wróżą z kształtu ułożenia fusów Kokeichy po jej zaparzeniu). Te same listki można zaparzać jeszcze kilka razy, aż do momentu, gdy rozpuszczą się całkowicie.

A teraz pewna ciekawostka dotycząca Kokeichy – listki tej herbaty mogą być wykorzystywane nie tylko jako podstawa do przygotowania naparu, ale także jako dodatek do różnych produktów, takich jak lody, jogurty, wypieki typu chleb, a nawet owoce morza.

Herbata Kokeicha ma specyficzny smak – delikatny i lekko cierpki z odrobiną ryżowej słodyczy. Ten smak można uwielbiać lub nie znosić – wszystko zależy od gustu 😉 Niestety, podobnie jak w przypadku Gyokuro, w Polsce ciężko jest dostać Kokeichę. Na szczęście nie jest to niemożliwe, bo można znaleźć sklepy, które oferują tę herbatę  – np. sklep internetowy Uwielbiamherbate.pl (planuję napisać o sklepach z herbatą w oddzielnym wpisie). Jeżeli tylko możecie i macie ochotę, to spróbujcie jej, bo uważam, że warto 🙂

Pozdrawiam 😉

PS. Przy pisaniu wpisu korzystałam z książki Leszka Ruma pt. „Ilustrowany leksykon herbaty” oraz ze stron internetowych:

http://eherbata.pl/kokeicha-50.html

http://narien.com/store/product/kokeicha

http://sbart.pl/kokeicha/

http://www.teagarden.pl/japan-kokeicha

http://czajnikowy.pl/5143,kokeicha-herbata-ala-makaron/