Lista najbardziej osobliwych herbat świata

W dzisiejszym wpisie przedstawię Wam subiektywną listę dziewięciu najdziwniejszych herbat na świecie wraz z krótkim wyjaśnieniem, dlaczego uważam daną herbatę za osobliwą. O to i ona (kolejność pozycji jest przypadkowa):

1. Kukicha (ze względu na unikalny skład) – w odróżnieniu od innych herbat ta japońska zielona herbata składa się nie tylko z listków, ale również łodyżek i gałązek, czyli, ściślej rzecz biorąc, tych części Camelli sinensis, których przeważnie nie wykorzystuje się do produkcji herbaty. Podobno ma ona wyjątkowe walory smakowe i zdrowotne – jest bardzo łagodna w smaku ze względu na niewielką zawartość teiny (niestety jeszcze nie miałam okazji spróbować jej, ale za jakiś czas postaram się nadrobić tę zaległość ;));

2. Lapsang Souchong (ze względu na niecodzienny aromat i smak) – tę chińską czarną herbatę wyróżnia intensywny aromat i smak wędzonki;

3. Matcha (ze względu na wyjątkowo szerokie zastosowania) – tę sproszkowaną japońską zieloną herbatę można wykorzystać aż na trzy różne sposoby: jako podstawę do przygotowania zwykłego naparu, dodatek do potraw, w tym do deserów, oraz jako polepszacz innych herbat;

4. Kombucza, zwana również kwasem herbacianym (ze względu na nietypowy sposób przetworzenia i picia herbaty) – co prawda to nie jest typowa herbata, ale jest to napój orzeźwiający tworzony na bazie słodzonej herbaty, przeważnie zielonej, która ulega fermentacji pod wpływem działania tzw. grzybków herbacianych (mieszanki specjalnych drożdży i bakterii). W efekcie powstaje brązowawy, słodkawy napój, który po ośmiu dniach przekształca się w ocet spożywczy. Kombucza pochodzi z rejonu przy granicy północno-wschodnich Chin z Rosją (dawniej znanego jako Mandżuria);

5. Awabancha (ze względu na osobliwą metodę produkcji) – tę fermentowaną zieloną japońską herbatę wytwarza się w bardzo osobliwy sposób: jednym z etapów produkcji tej herbaty jest umieszczenie jej w specjalnym pojemniku i poddanie jej procesowi fermentacji pod wpływem działania bakterii kwasu mlekowego przez trzy tygodnie. Podobno Awabancha ma bardzo łagodny, nieco dymny smak (nie próbowałam jej i, szczerze mówiąc, nie planuję zmieniać tego stanu rzeczy, bo sfermentowana zielona herbata nie do końca mnie przekonuje ;));

6. Panda Dung Tea (ze względu na fakt, że jest to najdroższa herbata na świecie) – tę zieloną herbatę wytwarza się jedynie w górach Ya’an w chińskiej prowincji Syczuan. Jej produkcją zajmuje się tylko jeden chiński przedsiębiorca nazywający się An Yanshi. Przyczyną bardzo wysokiej ceny jest unikalny nawóz wykorzystywany do uprawy tej herbaty, mianowicie (uwaga, będzie trochę niesmacznie) ekskrementy pandy wielkiej. Dzięki specyficznej diecie pandy (składającej się głównie z pędów bambusa) podobno Panda Dung Tea ma wyjątkowe walory zdrowotne. Obecnie 50 gramów tej herbaty kosztuje 3500 dolarów, czyli 11 550 zł (zakładając, że kurs dolara wynosi 3,3 zł, tak jak dzisiaj);

7. Żółta herbata (ze względu na fakt, że jest to najrzadsza herbata na świecie) – jest ona bardzo rzadka (produkowana wyłącznie na niewielką skalę – w ilości do kilkudziesięciu kilogramów rocznie) i przez to trudno dostępna. Nawet w Chinach, czyli miejscu produkcji żółtej herbaty, ciężko jest kupić ją. Przyczyna wyjątkowości żółtej herbaty tkwi w nietypowej metodzie wytwarzania – po zbiorze herbaty listki poddaje się procesowi fermentacji enzymatycznej (oksydacji), który przerywa się, prażąc listki, a następnie zwijając je, zanim zostaną one dokładnie wysuszone, dzięki czemu nabierają charakterystycznego żółtawego koloru. Podobno żółta herbata ma wyjątkowy, bardzo delikatny smak (potwierdzam to, bo próbowałam już jedną; zresztą w następnym wpisie na blogu przedstawię Wam ją :));

8. Herbata cegiełkowa, zwana również tabliczkową (ze względu na nietypową formę) – jak sama nazwa wskazuje, jest to herbata, najczęściej czarna, zielona lub typu pu-erh, w postaci cegiełek. Wywodzi się ona ze starożytnych Chin – była to najpopularniejsza forma herbaty, którą wykorzystywano nawet jako walutę w wielu częściach Azji. Obecnie w Mongolii i Tybecie herbata cegiełkowa wciąż jest środkiem płatniczym w handlu. Ponadto w Mongolii przyrządza się z niej specjalny napój z dodatkiem masła z mleka jaka i soli zwany herbatą tybetańską (część herbaty cegiełkowej trzeba zetrzeć);

9. Drink zwany Wrestling of Dragon and Tiger (ze względu na to, że jest to osobliwy sposób picia herbaty) – ten drink stanowi tradycyjny sposób picia herbaty przez niektóre grupy etniczne w chińskiej prowincji Junnan. W istocie jest to mieszanka alkoholu, np. rumu lub brandy, oraz zaparzonej herbaty, przeważnie typu czarny pu-erh. Przy przyrządzaniu tego drinka ważne jest, aby użyć jednego składnika w większej ilości, a drugiego – w mniejszej, a także żeby pamiętać, żeby dodać herbatę do alkoholu, nie odwrotnie. Nie zaleca się pić tego drinka zbyt często 😉

Jeżeli słyszeliście/czytaliście jeszcze o jakiejś osobliwej herbacie, której nie wymieniłam, koniecznie napiszcie o tym w komentarzu pod tym wpisem 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://www.top100arena.com/news/774/top-10-bizzare-teas-you-didnt-know-people-drank

http://coffeetea.about.com/od/teaandtisanebasics/a/TeaTypes_2.htm

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kombucza

http://en.wikipedia.org/wiki/Kombucha

http://www.pref.tokushima.jp/english/attraction/food/index07.html

http://www.in-kamiyama.jp/en/art/8562/

http://en.wikipedia.org/wiki/Kukicha

https://www.krainaherbaty.pl/herbatazielona/kukicha?gclid=COPxjtqxm8ICFSoewwodkpAAag

http://en.wikipedia.org/wiki/Panda_tea

http://news.sky.com/story/4306/panda-dung-is-secret-to-most-expensive-tea

http://morzeherbaty.pl/2011/06/herbaty-zolte/

http://en.wikipedia.org/wiki/Tea_brick

http://www.herbaciarnia-chorzow.pl/ciekawostki/tuzin-nietuzinkowych-ciekawostek-o-herbacie/

http://lifeinteacup.teatra.de/2010/12/18/wrestling-of-dragon-and-tiger-%E9%BE%8D%E8%99%8E%E9%AC%A5/

Różne odsłony herbaty cz. 14 – Trà sen, czyli zielona herbata lotosowa z Wietnamu

W dzisiejszym wpisie z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” przedstawię Wam kolejną wietnamską herbatę, a konkretniej trà sen, czyli zieloną herbatę lotosową. Pozwólcie, że w dalszej części tego wpisu będę nazywać ją po prostu herbatą lotosową, bo tak będzie mi wygodniej ;).

Herbata lotosowa to zielona herbata aromatyzowana kwiatami lotosu, która pochodzi z Wietnamu, głównie z północnej prowincji Thai Nguyen (tak, jak wcześniej opisana przeze mnie inna wietnamska herbata zwana Che Thai Nguyen ;)). Jest ona specjalnością Wietnamczyków.

Tradycja wytwarzania herbaty lotosowej sięga kilku wieków. W czasach panowania dynastii Nguyen, czyli w XIX wieku, stworzono tę herbatę specjalnie dla cesarza Tu Duc. Jej produkcja wyglądała w następujący sposób: w środku nocy służba udawała się nad cesarski staw w poszukiwaniu kwiatów lotosu. Następnie bardzo ostrożnie otwierała płatki kwiatów, po czym wkładała do nich listki wysokiej jakości zielonej herbaty (uważając, żeby nie zamokły), zamykała płatki i związywała je sznurkiem, pozostawiając herbatę w środku, aby nasiąknęła aromatem kwiatów. Nad ranem służba znów udawała się nad staw do kwiatów lotosu, rozwiązywała sznurek, otwierała płatki i zbierała zieloną herbatę oraz krople rosy. Na koniec wracała do pałacu i przyrządzała herbatę na śniadanie dla cesarza. Z czasem tę herbatę zaczęła pić również reszta społeczeństwa, która przygotowywała ją na własną rękę.

Ponieważ proces naturalnej aromatyzacji herbaty lotosowej jest bardzo pracochłonny i kosztowny (do wyprodukowania kilograma tej herbaty potrzeba ponad 1000 kwiatów lotosu), obecnie tylko około trzydziestu wietnamskich rodzin zajmuje się wytwarzaniem jej według tradycyjnej, wielowiekowej metody. Oczywiście, ten sposób został nieco zmodyfikowany – przede wszystkim nikt już nie wyrusza nad staw w nocy w poszukiwaniu kwiatów lotosu, bo zwyczajnie zbiera się je w ciągu dnia ;). Poza tym czynność umieszczania listków zielonej herbaty w kwiatach lotosu i pozostawiania ich tam jest powtarzana nawet do sześciu razy. Wymyślono również alternatywne, bardziej nowoczesne metody produkcji tej herbaty, takie jak na przykład trzymanie listków zielonej herbaty z kwiatami lotosu w słoiku lub beczce przez pewien czas.

W wyniku pracochłonnej produkcji powstaje herbata, która ma postać jasno- i ciemnozielonych, poskręcanych i dość grubych listków i łodyżek. Prezentuje się ona następująco:

herbata lotosowa - listki

Herbata ta charakteryzuje się bardzo intensywnym, słodko-kwiatowym aromatem. To bez wątpienia zasługa nasiąknięcia zapachem kwiatów lotosu ;).

Napar z herbaty lotosowej ma żółtawy kolor i kwiatowy aromat. Wygląda on tak, jak na zdjęciu poniżej:

herbata lotosowa - napar

W smaku jest wyraźnie słodki, momentami nawet nieco waniliowy. Całość jest bardzo przyjemna, trochę podobna do zielonej herbaty aromatyzowanej jaśminem (o której planuję napisać na blogu za jakiś czas).

Jeżeli chodzi o sposób przyrządzania, to herbatę lotosową najlepiej zalać wodą o temperaturze 65-70 stopni Celsjusza i parzyć przez 2 minuty. Nie zaleca się stosowania wody o wyższej temperaturze ani dłuższego czasu parzenia, ponieważ napar stanie się nieprzyjemnie gorzki w smaku. Warto wiedzieć, że te same listki można wykorzystać trzykrotnie.

Warto również wiedzieć, że herbata lotosowa to bardzo ważna część wietnamskiej kultury herbacianej, której charakterystyczną cechą jest aromatyzowanie herbaty różnymi kwiatami, np. jaśminu czy chryzantemy, a samo jej przygotowywanie jest postrzegane jako sztuka. Wietnamczycy piją ją tylko na wyjątkowe okazje, takie jak ślub.

Herbata lotosowa daje przyjemny napar, który charakteryzuje się bardzo specyficznym słodko-kwiatowym aromatem i smakiem. Polecam ją głównie miłośnikom aromatyzowanych herbat oraz tym osobom, które lubią intensywne doznania smakowo-zapachowe. Niestety, ma ona jedną poważną wadę – w Polsce jest raczej trudno dostępna. Najłatwiej jest kupić ją w sklepach w Wietnamie (sama zresztą dostałam tę herbatę od osoby, która była w tym kraju ;)), ale może za jakiś czas stanie się bardziej popularna u nas, a przez to szerzej dostępna 🙂

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://theteadetective.com/VietnamsLotusTea.html

http://www.taooftea.com/detail.php?pid=142&link=

http://www.vietnamonline.com/best-of-vietnam/3-most-popular-tea-varieties-in-vietnam.html

http://sweetoothdesigntea.blogspot.com/2014/04/vietnamese-lotus-tea.html

http://www.foodista.com/food/LGCFGLP7/vietnamese-lotus-tea

http://thevietnamguide.com/tvg/lotus-tea-of-vietnam-the-art-the-culture-the-scent/

http://en.wikipedia.org/wiki/Vietnamese_lotus_tea

http://en.wikipedia.org/wiki/Vietnamese_tea

Fakty i mity o herbacie

W dzisiejszym wpisie krótko odniosę się do jedenastu wybranych powszechnych faktów i mitów o herbacie. O to one (pozwólcie, że przedstawię je w punktach):

1. Herbatki ziołowe to również prawdziwa herbata.

Mit. Tylko i wyłącznie susz pochodzący z rośliny zwanej Camellia sinensis może być poprawnie nazywany herbatą.

2. Zielona herbata nie zawiera teiny.

Mit. Zielona herbata zawiera teinę, ale w mniejszej ilości niż np. czarna herbata (dlatego też ma mniejsze działanie pobudzające).

3. Herbata zawiera duże ilości przeciwutleniaczy.

Fakt. Herbata to bogate źródło przeciwutleniaczy. Innymi przykładowymi źródłami przeciwutleniaczy są czekolada i wino.

4. Herbata nie ma terminu ważności.

Mit. Przyjmuje się, że herbata ma sześciomiesięczny termin ważności (zakładając, że jest przechowywana prawidłowo). Po upływie tego terminu zaczyna ona tracić swoje cenne przeciwutleniacze. Według wyników badania przedstawionego w czasopiśmie Journal of Food Science po tym terminie zielona herbata straciła 32% początkowej ilości katechin. Oczywiście, nic się nie stanie, jak zaparzymy i wypijemy herbatę po sześciu miesiącach – po prostu pogorszą się jej walory zdrowotne.

5. Herbata jest lepszym porannym napojem pobudzającym niż kawa.

Fakt. Kofeina sprawia, że kawa pobudza nas nagle, ale na krótko. Z kolei teina w herbacie ma całkowicie odwrotne działanie – pobudza nas mniej gwałtownie, ale na dłużej.

6. Mocna herbata pobudza najbardziej.

Mit. Teina jest najbardziej aktywna do trzech minut parzenia.

7. Dodatki do herbaty typu miód czy mleko zmniejszają jej właściwości zdrowotne.

Mit. Nie dość, że takie dodatki nie zmniejszają właściwości zdrowotnych herbaty, to jeszcze mogą je zwiększać. Na przykład według wyników badania przedstawionego w czasopiśmie Human Psychopharmacology: Clinical and Experimental miód w herbacie zwiększa wydajność pracy.

8. Herbata pomaga zrzucić zbędne kilogramy.

Częściowo fakt. Herbata przyspiesza metabolizm, ale tylko w niewielkim stopniu (bo zawiera małe ilości substancji odpowiedzialnej za takie działanie).

9. Kobiety w ciąży nie powinny pić zbyt dużych ilości herbaty.

Fakt. Herbata zawiera teinę, na którą szczególnie kobiety w ciąży powinny uważać. Oczywiście, to nie znaczy, że w ciąży nie można w ogóle pić herbaty – można, ale z umiarem :).

10. Nie powinno się pić herbaty i zażywać suplementów diety w tym samym czasie.

Fakt. Szczególnie czarna herbata hamuje wchłanianie żelaza do organizmu, co sprawia, że nie powinno się pić jej w trakcie spożywania produktów lub przyjmowania środków bogatych w żelazo.

11. Herbata pomaga zwalczyć przeziębienie.

Fakt. Ze względu na właściwości przeciwzapalne herbata może złagodzić np. ból gardła.

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://www.futurelife.co.za/tea-myths-and-facts/

http://theteahaus.com/blog/17_facts-and-myths-about-tea.html

http://blog.foodnetwork.com/healthyeats/2013/02/07/tea-facts-vs-myths/

http://www.latimes.com/health/la-he-tea-facts-20130727-story.html

http://kuchnia.wp.pl/gid,16107697,kat,1037881,title,10-faktow-i-mitow-o-kawie-i-herbacie,galeria.html

Różne odsłony herbaty cz. 13 – Lu Shan Yun Wu

Głównym tematem dzisiejszego wpisu z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” znów będzie chińska herbata, ale tym razem nie żadna czarna ani biała, a pewna zielona, zwana Lu Shan Yun Wu.

Lu Shan Yun Wu (zwana również Cloud-Fog Green Tea lub po prostu Fog Green Tea; pozwólcie, że w dalszej części tego wpisu będę nazywać ją właśnie Fog Green Tea) to zielona herbata, którą uprawia się na górze Lu w regionie górskim Lushan położonym w prowincji Jiangxi we wschodnich Chinach (co ciekawe, podobno pierwsze krzewy herbaciane zasadzono w tym miejscu za czasów dynastii Han, czyli prawie 1800 lat temu). Góra Lu znajduje się pomiędzy rzeką Jangcy (w oryginalnej chińskiej wersji Yangtze) a jeziorem Poyang. Takie położenie blisko zbiorników wodnych sprawia, że góra Lu codziennie pokrywa się wilgotną mgłą (stąd też nazwa herbaty ;)). Dzięki stałemu dopływowi wilgoci krzewy herbaciane są dobrze nawodnione, co z kolei przekłada się na wyjątkowe walory smakowe i zdrowotne herbaty, np. na większą zawartość polifenoli i witaminy C oraz mniejszą zawartość teiny.

Jeżeli chodzi o sposób wytwarzania Fog Green Tea, to niestety niewiele znalazłam na ten temat. Jednak udało mi się ustalić parę faktów. Po pierwsze, zbiory tej herbaty mają miejsce na wiosnę (ściślej rzecz biorąc, w kwietniu), głównie w trakcie Festiwalu Qing Ming. Po drugie, z krzewów herbacianych zbiera się wyłącznie jeden pączek z jednym listkiem lub jeden pączek z dwoma listkami. Po trzecie, zebrane listki i pączki przetwarza się jeszcze tego samego dnia, m.in. poddaje się je działaniu wysokiej temperatury w specjalnych koszykach zawieszonych nad ogniem. Ostatecznie Fog Green Tea ma postać ciemnozielonych, cienkich i lekko skręconych kawałeczków. Prezentuje się ona tak, jak na zdjęciu poniżej:

Fog Green Tea - listki

Napar z tej herbaty ma żółtawo-zielonkawy kolor i nieco oleistą konsystencję. Wygląda on następująco:

Fog Green Tea - napar

Aromat naparu z Fog Green Tea jest mocno trawiasty. W smaku jest również wyraźnie słodko-trawiasty, momentami nawet trochę maślany. Gdy wypiłam pierwszego łyka tej herbaty, miałam wrażenie, że przypomina ona japońską Senchę (o której już napisałam na blogu), ale po kolejnych łykach doszłam do wniosku, że jednak nie do końca tak jest – Fog Green Tea jest zdecydowanie słodsza, niemalże całkowicie pozbawiona goryczy, a przy tym bardzo delikatna.

Jeżeli chodzi o sposób przyrządzania tej herbaty, to najlepiej zalać ją wodą o temperaturze ok. 80-85 stopni Celsjusza i parzyć przez ok. 2 minuty. Moim zdaniem przygotowana w ten sposób Fog Green Tea najlepiej pokazuje swoje słodkie oblicze ;). Warto wiedzieć, że tę herbatę można zaparzać do trzech razy, przy czym za każdym kolejnym razem dobrze jest wydłużyć trochę czas parzenia nawet o ok. minutę. Pod wpływem gorącej wody listki rozciągają się nieco, dlatego zaleca się przyrządzać tę herbatę w większym naczyniu, np. w szklanym dzbanku lub gaiwanie.

Warto również wiedzieć, że istnieje stare chińskie przysłowie, które brzmi „Yun Wu Chu Hao Cha,” co mniej więcej po polsku oznacza „tam, gdzie są chmury i mgła, musi być dobra herbata.” Wygląda na to, że to przysłowie ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości chociaż do pewnego stopnia, bo Fog Green Tea znajduje się na liście dziesięciu najznakomitszych chińskich herbat :).

Fog Green Tea to interesująca zielona herbata, której smak charakteryzuje się przyjemną, wyraźną słodyczą. Jednak nie przypadnie ona do gustu każdemu – polecam ją właściwie tylko miłośnikom delikatnych herbat, bo amatorzy intensywniejszych doznań smakowych mogą poczuć się mocno rozczarowani.

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://kaleidoscope.cultural-china.com/en/131Kaleidoscope311.html

http://www.teaspring.com/Lu-Shan-Yun-Wu.asp

https://www.teatrekker.com/teas/lu-shan-yun-wu

http://www.teavivre.com/lu-shan-yun-wu-green-tea/

http://birdpick.com/organic-cloud-and-fog-green-tea.html ___SID=U#.VDkzKuSEzBF

„Herbata. Przewodnik” Anny Ładniak – krótka recenzja książki o herbacie

Dzisiejszy wpis będzie krótką recenzją książki o herbacie pt. „Herbata. Przewodnik” Anny Ładniak Wydawnictwa Piątek Trzynastego.

książka Herbata przewodnik

„Herbata. Przewodnik” składa się z trzech rozdziałów zatytułowanych kolejno „Informacje ogólne”, „Informacje praktyczne” oraz „Gatunki, które warto poznać”. Czytając pierwsze dwa rozdziały, można dowiedzieć się m.in. czym właściwie jest herbata, jak rozpoznać dobrą jakościowo herbatę, jak najlepiej zaparzać poszczególne rodzaje herbaty, czy jak wyglądają ceremonie herbaciane w takich krajach, jak Japonia, czy Tybet. Ostatni rozdział zawiera dość długą listę polecanych herbat (z uwzględnieniem podziału na kraj pochodzenia i rodzaj), przy czym pod nazwą każdej herbaty można znaleźć podstawowe informacje, np. na temat  jej miejsca produkcji, wyglądu listków i walorów smakowych. Dla przykładu pod hasłem „Chiny” i „herbaty zielone” zaleca się wypróbowanie takich herbat, jak Gunpowder, czy Lung Ching. Na samym końcu tego rozdziału można przeczytać o herbatach specjalnych, tj. o Yerba mate, Lapacho, Rooibosie i Honey Bush, które, jak autorka książki słusznie zauważyła, „potocznie nazywane są herbatami, chociaż uzyskuje się je z innych roślin” (co w praktyce oznacza, że nie są prawdziwymi herbatami). Całość książki jest uatrakcyjniona najróżniejszymi zdjęciami o żywych barwach (głównie samych herbat, ale nie tylko), które są przyjemne dla oka do tego stopnia, że aż chce się obejrzeć je wszystkie, najlepiej od razu ;).

Oprócz wspomnianych wyżej zdjęć, wielką zaletą jest fakt, że w tak króciutkiej książce (liczącej 67 stron) autorce udało się wybrać same najważniejsze i najciekawsze informacje i w dodatku przedstawić je w miarę rzetelnie (np. raczej nieczęsto spotyka się wzmianki o lekko fermentowanych herbatach zwanych Pouchong Tea), za wyjątkiem czerwonych herbat utożsamianych z oolongami, co nie jest do końca prawidłowe. Dzięki takiej treści książka ta jest idealna dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z herbatą i chcących poznać trochę teorii na jej temat lub pragnących dowiedzieć się, które herbaty warto spróbować.

Niestety, ta zaleta może stać się także wadą, szczególnie, gdy po tę książkę sięgnie czytelnik bardziej obeznany z tematem, bo tak naprawdę nie dowie się niczego nowego z niej. Również osoba, która tylko śledzi mojego bloga, będzie w podobnej sytuacji, ponieważ będzie znała przeważającą większość informacji przedstawionych w niej (a w wielu przypadkach będzie miała nawet większą wiedzę na dany temat).

Podsumowując, „Herbata. Przewodnik” autorstwa Anny Ładniak to zdecydowanie książka dla bardzo początkujących herbaciarzy. Bardziej obeznani z tematem miłośnicy herbaty raczej nie mają czego szukać w niej. Mimo wszystko cieszę się, że w ogóle pisze się i wydaje się książki o herbacie, również z myślą o tych bardziej początkujących :).

Pozdrawiam 🙂

Różne odsłony herbaty cz. 12 – Lapsang Souchong

Nie wiem, czy zauważyliście, ale do tej pory nie opisałam żadnej czarnej herbaty. Nadszedł czas, aby to zmienić – głównym tematem dzisiejszego wpisu będzie pewna czarna herbata, a mianowicie Lapsang Souchong.

Lapsang Souchong (w oryginalnej wersji, czyli po chińsku Zhengshang Xiaozhong) to bardzo nietypowa czarna herbata, która pochodzi z gór Wu Yi, znajdujących się na północy chińskiej prowincji Fujian. Jest ona zwana również „wędzoną herbatą” ze względu na swój specyficzny aromat i smak (ale o tym za chwilę :)). Zresztą, sama nazwa „lapsang” znaczy „wędzona herbata”, a z kolei „souchong” odnosi się do faktu, że do produkcji tej herbaty wykorzystuje się listki, które były czwarte lub piąte w kolejności na gałązce, co w praktyce oznacza, że są one gorszej jakości.

Sposób wytwarzania tej herbaty jest bardzo ciekawy. Po zebraniu duże i grube listki przechodzą przez takie etapy produkcji, jak: poddanie działaniu dymu i suszeniu poprzez umieszczenie nad ogniskiem z aromatycznego drewna sosnowego, podgrzewanie w rondlach, zwijanie i umieszczenie w drewnianych beczkach (w których proces fermentacji ma miejsce). Następnie listki ponownie podgrzewa się, zwija się, a na koniec znów poddaje się je działaniu dymu oraz suszeniu, umieszczając je w bambusowych koszach zwanych honglong, zawieszonych na hakach nad ogniskiem. Ostatecznie herbata przybiera postać ciemnych, zwiniętych listków, które prezentują się następująco:

Lapsang Souchong - listki

Listki te charakteryzują się bardzo intensywnym, dymnym aromatem. Napar z nich ma jasnobrązowy kolor i wygląda tak, jak na zdjęciu poniżej:

Lapsang Souchong - napar

Aromat naparu z Lapsang Souchong może przywodzić na myśl różne skojarzenia – na przykład ja określiłabym go jako wędzony i dymny. Jeżeli chodzi o smak, to również jest specyficzny, kojarzący się z wędzonką lub potrawą z grilla. Połączenie czarnej herbaty z takim zapachem i smakiem daje dość osobliwą mieszankę :).

Co do sposobu przyrządzania Lapsang Souchong, to najlepiej jest zalać listki wodą o temperaturze ok. 95 stopni Celsjusza (czyli właściwie wodą tuż po zagotowaniu) i parzyć przez ok. 2,5 – 3 minuty. Wydaje mi się, że zaparzanie przez 2,5 minuty daje najlepszy efekt – wtedy herbata z jednej strony jest łagodna, ale z drugiej strony pijąc ją, możemy wyraźnie wyczuć jej specyficzny smak. Oczywiście, można spróbować wydłużyć czas parzenia, ale należy pamiętać, że im dłużej zaparzana herbata, tym bardziej cierpka i mocniejsza jest w smaku. Warto też wiedzieć, że Lapsang Souchong można zaparzać dwukrotnie, z tym, że za drugim razem napar będzie zdecydowanie słabszy, ale wciąż dość wyrazisty.

Istnieje nawet pewna legenda, która wyjaśnia, w jaki sposób powstała herbata Lapsang Souchong. Według niej w XVI w. z powodu przemarszu wojska przez góry Wu Yi rozpoczęta produkcja herbaty nie mogła być dokończona, więc producenci herbaty zaczęli martwić się, że przez to wydarzenie nie będą mogli jej sprzedać. Jednak po oddaleniu się żołnierzy wpadli oni na pomysł, który pozwolił „uratować” herbatę – ususzyli ją, podgrzewając na ogniu z drewna sosnowego, pochodzącego z pobliskich lasów. To właśnie temu zabiegowi Lapsang Souchong zawdzięcza swój specyficzny, dymny aromat i smak.

Według innej, bardziej prawdopodobnej historii powstania tej herbaty poddawanie herbaty działaniu dymu pozwalało zachować jej jakość na dłużej, co było szczególnie ważne ze względu na jej przeznaczenie na eksport do Europy i Ameryki. Niezależnie od tego, która wersja wyjaśniająca sposób powstania Lapsang Souchong jest prawdziwa, jedno jest pewne – z czasem ta herbata stała się luksusowym napojem pitym głównie przez Anglików, Francuzów, Duńczyków i Holendrów, a od 1669 r. eksportuje się ją do Europy na skalę przemysłową. Podobno sam Winston Churchill był wielkim miłośnikiem tej herbaty, bo bardzo kojarzyła mu się z ulubionymi cygarami i whiskey. Z tego powodu mówi się o Lapsang Souchong, że jest prawdziwie męską herbatą ;). Co ciekawe, sami Chińczycy nie cenią i nie piją jej, bo uważają, że produkuje się ją przede wszystkim dla zaspokojenia potrzeb konsumentów z państw zachodnich.

Obecnie Lapsang Souchong wytwarza się głównie w Chinach (ale raczej już nie w górach Wu Yi) oraz na Tajwanie. Warto wiedzieć, że na Tajwanie produkuje się nieco zmodyfikowaną wersję Lapsang Souchong zwaną Tarry Souchong, którą wędzi się w dymie z palącej się smoły sosnowej, co sprawia, że ten wariant tej herbaty charakteryzuje się silniejszym aromatem i mocniejszym smakiem.

Lapsang Souchong to wyjątkowa czarna herbata o aromacie i smaku wędzonki. Takie połączenie nie każdemu przypadnie do gustu, dlatego polecam je tylko miłośnikom wędzonek i amatorom nietypowych smaków. Lapsang Souchong można albo nie znosić albo uwielbiać (przyznam się szczerze, że ja sama nie przepadam za tą herbatą, bo nie przekonuje mnie do końca wyżej wspomniana kombinacja ;)), ale jedno jest pewne – jeżeli spróbujecie tej herbaty chociaż raz, to prędko nie zapomnicie jej specyficznego zapachu i smaku :).

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z książki Leszka Ruma pt. „Ilustrowany leksykon herbaty” i z następujących źródeł internetowych:

http://eherbata.pl/lapsang-souchong-954.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Lapsang_souchong

http://www.czasnaherbate.net/lapsang-souchong-p-380.html

http://www.krainaherbaty.pl/product-pol-595-Lapsang-Souchong.html

http://czajnikowy.pl/jak-parzyc-wedzona-czarna-herbate-lapsang-souchong-historia-pochodzenie-czajnikowy-pl-25/

http://drinks.seriouseats.com/2011/09/lapsang-souchong-tea-history-how-to-brew.html

Dodatki do herbaty

Dzisiejszy wpis będzie poświęcony dodatkom do herbaty. Nawet jeżeli nie mamy w zwyczaju stosować ich, to warto wiedzieć, w jaki sposób można wzbogacić jej naturalny smak. Pozwólcie, że przedstawię Wam najważniejsze informacje w punktach:

Co można dodać do herbaty?

  1. Cukier – to chyba najbardziej znany i najczęściej stosowany w Polsce dodatek, głównie do czarnych herbat :). Warto wiedzieć, że ma on dwie główne wady. Po pierwsze, cukier może w dużym stopniu zmieniać smak i aromat herbat, zwłaszcza tych wysokogatunkowych. Po drugie, herbata posłodzona cukrem staje się bardziej kaloryczna. Wielu herbacianych smakoszy uważa, że cukier w herbacie to wręcz barbarzyństwo ;).
  2. Mleko – to kolejny dość popularny dodatek do herbaty, szczególnie w Anglii (w Polsce jest mniej znany). Mleko najbardziej pasuje do czarnych herbat o wyrazistym smaku, np. indyjskiej herbaty Assam, a najmniej – do delikatnych, wysokogatunkowych herbat, np. zielonych, białych lub oolongów (bo smak mleka zaczyna dominować nad ich smakiem). Mleko dodane do herbaty ma dwie zasadnicze zalety. Po pierwsze, podnosi ono jej walory, głównie smakowe, oraz wartość odżywczą, a przy tym nie zmienia w zbyt dużym stopniu jej naturalnego smaku. Po drugie, łagodzi ono działanie teiny, co sprawia, że wypicie takiej herbaty prędzej nas uspokoi, niż pobudzi ;).
  3. Owoce cytrusowe, głównie cytryna – to drugi po cukrze najbardziej rozpowszechniony dodatek do herbaty w Polsce. Cytryna jest najbardziej polecana do białych i zielonych herbat, Rooibosa oraz czarnych herbat z cytrusowymi dodatkami, np. Earl Greya. Pasuje zarówno do herbat na gorąco, jak i tych na zimno. Co prawda ze względu na swój wyrazisty smak znacznie zmienia ona smak herbaty, ale za to nie pozbawia jej cennych składników. Co więcej, cytryna jako dodatek do herbaty jest szczególnie zalecana dla przeziębionych osób, bo pomaga organizmowi pozbyć się toksyn.
  4. Miód – to dość znany dodatek do herbaty, chociaż raczej niezbyt popularny w Polsce. Miód najlepiej pasuje do zielonych herbat. Jest to lepsza, bo naturalniejsza i zdrowsza alternatywa dla cukru. Jednak należy pamiętać, że miód jest znacznie słodszy od cukru, przez co dla uzyskania podobnego efektu smakowego potrzeba jego mniejszej ilości.
  5. Przyprawy, głównie korzenne, takie jak cynamon, czy kardamon – to również mniej popularny dodatek do herbaty w Polsce. Przyprawy najbardziej pasują do czarnych herbat. To idealna opcja dla osób szukających innych, ciekawych doznań smakowych, bo przyprawy znacznie zmieniają smak herbaty, czasem nawet na lepsze.
  6. Inne dodatki, takie jak owoce, zioła, imbir, czy nawet inne herbaty, np. Matcha (nie wiem, czy pamiętacie, ale we wpisie o tej herbacie wspomniałam, że stosuje się ją jako polepszacz innych herbat, np. dodaje się ją do Genmaichy) – przeważnie takie dodatki w dużym stopniu zmieniają smak herbaty, ale za to wzbogacają jej walory zdrowotne.

Na koniec chciałabym zauważyć, że wyżej wymieniona lista dodatków jest tylko propozycją, bo tak naprawdę możemy dodać do naszego naparu również inne rzeczy, które nie zostały wymienione. Wszystko zależy od tego, co mamy pod ręką i na co mamy ochotę ;). Nawet jeżeli zwykle nie stosujemy dodatków do herbaty, bo wolimy jej naturalny smak, to warto raz na jakiś czas poeksperymentować z nimi. A nuż któryś z nich bardzo przypadnie nam do gustu?

Pozdrawiam słonecznie w ten nieprzyjemny, deszczowy dzień 🙂

PS. Przy redagowaniu wpisu korzystałam z książki Leszka Ruma pt. „Ilustrowany leksykon herbaty” oraz z następujących źródeł internetowych:

http://www.herbaciani.pl/dodatki-do-herbaty.html

http://www.ehow.com/info_8331487_good-things-put-hot-tea.html

http://oolongowl.wordpress.com/2013/03/23/tea-additions-adding-more-flavor-to-your-tea-without-sweeteners/

Różne odsłony herbaty cz. 11 – Che Thai Nguyen

W dzisiejszym wpisie z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” znów powrócę do herbat pochodzących z krajów azjatyckich, ale tym razem opiszę pewną dość rzadką wietnamską herbatę, zwaną Che Thai Nguyen.

Che Thai Nguyen to zielona herbata, która wywodzi się z wietnamskiej prowincji Thai Nguyen (stąd zresztą wzięła się druga część jej nazwy, a pierwsza część, tj. słowo „che,” po wietnamsku zapewne oznacza „herbatę” ;)). Ta górzysto-wyżynna prowincja znajduje się w północno-wschodniej części Wietnamu i obok prowincji Lam Dong jest jednym z dwóch rejonów tego kraju, w którym uprawia się herbatę.

Jeżeli chodzi o wytwarzanie Che Thai Nguyen, to niestety wyjątkowo nie jestem w stanie przedstawić Wam metody produkcji tej herbaty bardziej szczegółowo, bo niezwykle trudno jest znaleźć cokolwiek na jej temat nie tylko w internecie, ale również w książkach poświęconym herbacie. Jedyne, co udało mi się ustalić w tej kwestii, to bardzo ogólna informacja, że tę herbatę poddaje się takim procesom, jak suszenie (w tym suszenie w specjalnej suszarce do herbaty) i cięcie na mniejsze kawałki. Ostatecznie herbata ma postać drobnych, lekko zwiniętych listków o ciemnozielonym kolorze, które prezentują się następująco:

Che Thai Nguyen - listki

Napar z Che Thai Nguyen ma żółtawo-beżowawy kolor i oleistą konsystencję. Możecie zobaczyć go na zdjęciu poniżej:

Che Thai Nguyen - napar

Napar z tej herbaty ma lekko trawiasty aromat oraz bardzo specyficzny i wyrazisty smak – na początku może przypominać trochę japońskie i chińskie herbaty swoją delikatnością, w której da się wyczuć odrobinę słodyczy, a nawet lekki orzechowy posmak, ale po krótkim czasie zaczyna dominować unikalna, przyjemna gorycz. Całość jest na tyle ciekawa, że najchętniej piłoby się tę herbatę bez końca :).

Co do sposobu przyrządzania Che Thai Nguyen, to najlepiej jest zalać listki wodą o temperaturze 70-80 stopni Celsjusza i parzyć od 1,5 minuty do 2 minut. Nie polecam dłuższego zaparzania, bo wtedy napar robi się nieprzyjemnie gorzki. Warto pamiętać, że można wykorzystać te same listki nawet trzykrotnie, z tym, że za trzecim razem napar z nich będzie znacznie gorszy niż za pierwszym i drugim razem przede wszystkim pod względem smaku.

Warto również wiedzieć, że w Wietnamie herbata Che Thai Nguyen jest przygotowywana jako napój codzienny. Wietnamczycy przyrządzają ją w domu i przez cały dzień piją z dużych termosów, które noszą ze sobą. Gotową herbatę można także kupić np. na targu.

Che Thai Nguyen to bardzo ciekawa herbata, która zapewnia zróżnicowane i niezapomniane doznania smakowe. Świetnie nadaje się zarówno do picia na co dzień, jak i na wyjątkowe okazje. Polecam ją każdemu, zwłaszcza miłośnikom japońskich i chińskich zielonych herbat chcącym spróbować czegoś nowego – być może posmakuje Wam tak bardzo, że nie będziecie mogli oderwać się od niej :).

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy pisaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://eherbata.pl/che-tai-nguyen-128.html

http://czajnikowy.pl/herbata-che-thai-nguyen-opinie/

http://en.wikipedia.org/wiki/Th%C3%A1i_Nguy%C3%AAn_Province

https://www.youtube.com/watch?v=F8Uy8kYKwTM 

Jak przyrządzić herbatę na zimno?

Nie wiem, jak Wy, ale ja mam tak, że jak jest temperatura powyżej 20 stopni Celsjusza na dworze, to nie mam za bardzo ochoty na gorącą herbatę. Jednak szkoda byłoby tak całkiem zrezygnować z herbaty w taką pogodę (zwłaszcza, że przecież wysoka temperatura może utrzymywać się przez dłuższy czas), dlatego też warto wiedzieć, jak przygotować ją na zimno :). W dzisiejszym wpisie zaprezentuję Wam pewien sposób na przyrządzenie chłodnego „naparu,” zwany po angielsku cold brewing (czyli “zaparzanie” na zimno).

Pozwólcie, że najpierw przedstawię Wam, jak przygotować herbatę za pomocą tej metody po kolei w punktach, a następnie podzielę się z Wami moimi wrażeniami z eksperymentu ;):

1. Przygotowujemy trzy rzeczy: dzbanek, wodę i susz herbaciany, przy czym:

1) dobrze by było, żeby dzbanek był takiej wielkości, aby zmieścił się do lodówki,

2) najlepiej by było, żebyśmy użyli chłodnej, mineralnej wody (a konkretniej niskozmineralizowanej). Jeżeli nie mamy akurat takiej wody, to może to być ostatecznie przegotowana i wystudzona kranówka, ale woda mineralna pozwala uzyskać lepszy smak,

3) możemy wykorzystać właściwie każdą herbatę, w zależności od tego, jaką mamy akurat pod ręką i na jaką mamy ochotę.

2. Wsypujemy trochę suszu do dzbanka – ciężko określić dokładnie ile, bo to zależy od rodzaju herbaty, pojemności dzbanka i naszych preferencji smakowych. Dlatego też najlepiej jest odmierzyć herbatę metodą „na oko” ;). Ja wsypałam ok. 1 i ¾ łyżeczki zielonej herbaty jaśminowej na dzbanek o pojemności 500 ml.

3. Zalewamy susz chłodną wodą – tak, jak w punkcie 2, robimy to metodą „na oko” ;). Ja wypełniłam wodą praktycznie cały dzbanek.

4. Dzbanek z herbatą zalaną zimną wodą odstawiamy do lodówki, najlepiej na całą noc. Ja odstawiłam dzbanek na ok. 10 godzin i myślę, że tyle czasu wystarczy w zupełności :). Należy jednak pamiętać, żeby nie trzymać naszego dzbanka w lodówce zbyt długo, bo wtedy „napar” ciemnieje i staje się nieprzyjemny w smaku.

5. Po ok. 8-10 godzinach wyjmujemy dzbanek z lodówki i po oddzieleniu „naparu” od suszu przelewamy go do filiżanki lub czarki.

6. Pijemy i delektujemy się naszą herbatą, najlepiej od razu :).

A teraz będziecie mogli zobaczyć, jak wyglądała moja herbata w dzbanku i czarce:

zielona jasminowa przyrządzona na zimno

Przyrządzony w ten sposób „napar” z zielonej herbaty jaśminowej (której poświęcę oddzielny wpis na blogu za jakiś czas) miał intensywny, jasnozielony kolor i przyjemny, jaśminowy aromat. W smaku herbata była chłodna i orzeźwiająca, a do tego naprawdę smaczna – była tak dobra, że opróżniłam cały dzbanek w ciągu 2 godzin :).

Przyznam się, że jeszcze nie próbowałam przygotować innych herbat w ten sposób, ale wydaje mi się, że najlepszy efekt dadzą zielone herbaty, szczególnie aromatyzowane lub zawierające dodatki, takie jak właśnie jaśminowa albo Genmaicha, ponieważ ich smak będzie bardzo wyrazisty.

Warto wiedzieć, że działanie zimnej wody sprawia, że z z herbacianych listków wydobywa się o wiele mniej katechin i kofeiny, niż w przypadku działania gorącej wody, co przekłada się na delikatniejszy i słodszy smak herbaty. Innymi słowy, „zaparzenie” herbaty chłodną wodą dostarcza nowych i ciekawych doznań smakowych :).

Bardzo zachęcam Was do wypróbowania tej metody, jeżeli jeszcze nie znaliście jej (a jeżeli już znacie ją – to do dalszego jej stosowania ;)). Co prawda trzeba odczekać kilka godzin, ale to nie zmienia faktu, że ten sposób jest bardzo prosty i daje fajny rezultat – chłodną i pyszną herbatę, wręcz idealną na upalne dni :).

Pozdrawiam 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://morzeherbaty.pl/2010/06/herbata-na-zimno/

http://www.samovartea.com/how-to-make-cold-brewed-teas/

http://czajnikowy.pl/4-dobre-powody-zeby-parzyc-na-zimno/

Różne odsłony herbaty cz. 10 – Rooibos

We wszystkich poprzednich wpisach z cyklu pt. „Różne odsłony herbaty” opisywałam wyłącznie herbaty pochodzące z Azji, a konkretniej z Japonii, Chin i Korei Południowej. Dzisiejszy wpis będzie poświęcony herbacie pochodzącej z zupełnie innego kontynentu, a mianowicie południowoafrykańskiej herbacie Rooibos (zwanej również „redbush” lub „bush tea”).

Rooibos powstaje z liści Aspalathus linearis, czyli czerwonokrzewu afrykańskiego (sama nazwa „roiboos” oznacza w języku afrikaans „czerwony krzew”). Czerwonokrzew afrykański to roślina osiągająca 1,5 m wysokości, którą uprawia się wyłącznie w Republice Południowej Afryki w Prowincji Przylądkowej Zachodniej w górach Cederberg. Co ciekawe, rejon uprawy czerwonokrzewu jest jednocześnie środowiskiem naturalnym tej rośliny. Dlatego też przy uprawie czerwonokrzewu nie stosuje się żadnych nawozów sztucznych lub innych środków chemicznych, ponieważ zwyczajnie nie ma takiej potrzeby. Dzięki temu Rooibos jest całkowicie naturalnym produktem :).

Warto też mieć świadomość, że fakt, iż Rooibosa otrzymuje się z czerwonokrzewu afrykańskiego, a nie z Camelli sinensis (czyli herbaty chińskiej) sprawia, że Rooibos nie jest prawdziwą herbatą. Jednak często określa się go jako herbatę dla ułatwienia. Pozwólcie, że będę robić tak samo ;).

Herbatę Rooibos produkuje się w następujący sposób: najpierw w środku południowoafrykańskiego lata, czyli mniej więcej w styczniu, zbiera się liście przypominające kształtem igły sosnowe, które tnie się na kilkumilimetrowe kawałki. Następnie pocięte listki przechodzą przez takie etapy produkcji, jak skrapianie wodą, poddanie procesowi fermentacji wywołanej miażdżeniem za pomocą dużych walców, kilkudniowe suszenie na słońcu i przesiewanie. Ostatecznie Rooibos ma postać drobnych czerwonawo-brązowych kawałeczków. Prezentują się one następująco:

rooibos - listki

Warto wiedzieć, że poza czerwoną, standardową odmianą Rooibosa istnieje również odmiana zielona, która w ogóle nie jest poddawana procesowi fermentacji. Niestety, jeszcze nie miałam okazji, aby spróbować zielonego Rooibosa, więc skupię się tylko na czerwonym ;).

Napar z Rooibosa ma pomarańczowo-czerwonawy kolor. Wygląda on tak, jak na zdjęciu poniżej:

rooibos - napar 2

Ma on intensywny, miodowy aromat. Jego smak jest bardzo specyficzny – delikatny i słodkawy, przywołujący na myśl skojarzenia z miodem. Mimo że Rooibos sam w sobie jest słodki, to można go jeszcze posłodzić, np. miodem albo sokiem, np. malinowym. Ja próbowałam tylko czystego Rooibosa, bo akurat nie miałam takich dodatków pod ręką, więc nie polecę Wam niczego konkretnego, ale myślę, że w miarę możliwości warto poeksperymentować :). Przy okazji dodatków do Rooibosa, ciekawe jest to, że mieszkańcy RPA często przyrządzają go z mlekiem i cukrem.

Jeżeli chodzi o sposób przygotowania tej herbaty, to moim zdaniem najlepiej listki w proporcji mniej więcej łyżeczka na czarkę lub filiżankę (tak, żeby pokryły dno naczynia, ale nie do końca) zalać wodą o temperaturze ok. 95-98 stopni Celsjusza (czyli właściwie wodą od razu po przegotowaniu) i zaparzać przez 5 minut, bo wtedy ma najlepszy, najbardziej wyrazisty smak. Jeżeli mamy ochotę na eksperymenty z ilością suszu i długością zaparzania, to nic nie stoi na przeszkodzie – Rooibosa nie da się „zepsuć” ani „przeparzyć.” Po odczekaniu określonego czasu dobrze jest oddzielić susz od naparu. Najlepiej jest to zrobić za pomocą papierowego filtra, ale jeżeli nie mamy takiego, to możemy wykorzystać sitko z jak najdrobniejszymi oczkami. Co prawda ciężko przefiltrować napar przez sitko tak, żeby nie pływały w nim żadne resztki suszu, ale można spróbować przelać napar przez sitko dwa, czy trzy razy – wtedy będzie większa szansa, że nic nie zostanie :). Gotowego Rooibosa możemy pić na dwa sposoby – na ciepło, jak każdą standardową herbatę, lub na zimno.

Warto wiedzieć, że Rooibos ma wiele właściwości zdrowotnych. Pozwólcie, że wybiorę najważniejsze z nich i wymienię je w punktach:

  1. Rooibos zawiera bardzo niewielkie ilości garbników, przez co jego smak jest praktycznie pozbawiony goryczy. Poza tym Rooibos nie zawiera teiny, dzięki czemu ma działanie uspokajające i rozluźniające. Te dwie właściwości sprawiają, że jest to herbata, którą mogą pić właściwie wszyscy, nawet niemowlęta i małe dzieci (w tym miejscu podzielę się z Wami ciekawostką z mojego życia – mój niespełna roczny synek uwielbia Rooibosa, pije go codziennie :D), jak również osoby z nadciśnieniem i osoby rozdrażnione oraz cierpiące na bezsenność.
  2. Rooibos jest bogatym źródłem minerałów i mikroelementów, takich jak żelazo, potas, fluor, czy magnez. Z tego powodu jest on szczególnie zalecany kobietom w ciąży, bo łagodzi mdłości i zapobiega anemii. Ponadto zawiera on dużo witaminy C oraz sporą ilość przeciwutleniaczy, przez co wspomaga odporność i opóźnia proces starzenia się organizmu.
  3. Rooibos zawiera substancje wspomagające wydzielanie serotoniny zwanej również hormonem szczęścia. Dlatego też jest on polecany osobom cierpiącym na depresję.
  4. Rooibos ma działanie osłonowe na przewód pokarmowy, przez co pomaga zwalczyć problemy żołądkowo-jelitowe, takie jak biegunka, czy wymioty. W dodatku ma on działanie rozkurczowe i przeciwbólowe, dzięki czemu łagodzi bóle menstruacyjne oraz kolki u niemowląt.
  5. Rooibos stosowany zewnętrznie jako okład wspomaga leczenie chorób skóry, takich jak trądzik, oraz gojenie swędzących, trudno gojących się ran.
  6. Rooibos łagodzi objawy alergii, egzemy oraz astmy.
  7. Rooibos stymuluje laktację u kobiet karmiących piersią.
  8. Ze wstępnych badań wynika również, że Rooibos chroni przed nowotworami i zmniejsza ryzyko zachorowania na cukrzycę, ale wymagają one potwierdzenia.

Przyznam się Wam szczerze, że nie jestem wielką fanką Rooibosa, bo jego specyficzny smak jakoś mnie nie zachwyca. Zdecydowanie wolę herbaty pochodzące z Azji, ale mimo to raz na jakiś czas lubię zaparzyć sobie Rooibosa i napić się go. Niemniej jednak, polecam go nie tylko osobom, którym smak tradycyjnych chińskich lub japońskich herbat nie do końca odpowiada, ale również miłośnikom takich herbat, którzy szukają jakiejś ciekawej odmiany. Naprawdę warto spróbować, chociażby po to, żeby wyrobić sobie opinię :).

Pozdrawiam słonecznie w ten ponury, deszczowy dzień 🙂

PS. Przy przygotowywaniu wpisu korzystałam z następujących źródeł internetowych:

http://www.herbaciani.pl/wlasciwosci-rooibos.html

http://www.dobra-herbata.pl/rooibos.html

http://eherbata.pl/rooibos-44.html

http://czajnikowy.pl/herbata-rooibos/

http://www.rodzajeherbat.pl/herbata-rooibos/

http://www.tea.pl/?rooibos-herbata-z-czerwonego-krzewu,85